Feuilleton aflevering 19 : Epiloog

Hij zat aan een tafel bij Coffee Corazon te schrijven, toen ze binnenkwam. Verbaasd keek ze naar al die mensen die bij hem aan tafel zaten. Hij had niets gezegd over andere mensen. Ze zouden toch alleen wat gaan drinken. Hij keek op en wenkte haar dichterbij. "Hoi, laat ik je even aan de andere voorstellen. Dit is Lida de Boer en naast haar zit Piet Harlaar. De man hier links van mij is Johan." Verbaasd keek ze de mensen aan tafel aan. Hoe kon het dat al die personen hier zaten? "Maar," Stamelde ze, "je had die mensen toch voor je verhaal verzonnen?"
"Dat klopt, maar jij moet toch weten dat personages uit een verhaal in je hoofd wonen en daardoor tot leven komen. Je ziet dat niet iedereen hier ook is. Lenie van Wamelen is tenslotte van de toren gesprongen en begraven. Die is dood en daar kan ik dus weinig meer mee. Is ook niet zo fris om haar hier weer aan tafel te hebben zitten. En Klaas de Jong? Ja, die zit nu vast in zijn cel. Dat is jammer voor hem. Hij is ook nog steeds erg boos dat ik hem al die aanrandingen in de schoenen heb geschoven. Een glansrijke politieloopbaan in een hoofdstuk naar de knoppen" Hij lachte luid.
"Maar ik zie dat Lisa en Tim hier ook zijn?" Ze keek snel achterom en zag aan Lisa naar haar zwaaien, Tim zat vlak naast haar en keek verliefd naar Lisa. Zou het dan toch waar zijn, dat je eigen karakters in jou aanwezig tot leven konden komen?
"Kijk"' zei hij,"Daar in de hoek helemaal achteraan in die donkere hoek zitten twee mensen die hebben het verhaal niet gehaald. Die linkse dame is jou tante Wietske, die wilde we allebei een rol in het verhaal geven, maar die wilde geen slachtoffer spelen. Daardoor valt ze nu buiten ons gezichtsveld. Die vrouw ernaast is Annemarie uit Delft, zij probeerde mij met een etentje om te kopen. Dat was bijna gelukt, alleen bij het toetje van Ben en Jerry ijs ging het mis. Ze was de slagroom vergeten. Tsja, dat was stom. Dus ook voor haar geen rol."
Ondertussen had Lisa de drankjes gebracht, zij moest tenslotte haar rol als serveerster bij Corazon vervullen. Ze brachten een toast uit op het geweldige succes van HUN boek en de prachtige recensies door het grote lezerspubliek gegeven.
Hij stond op en omarmde haar. "Ik moet er weer vandoor, ik zal dat zooitje ongeregeld meenemen. Dan kun jij nog even rustig blijven schrijven aan je nieuwe verhaal.  Nogmaals bedankt voor je inzet en je mooie personages. Wie weet schrijven we nog eens wat samen."
Hij liep naar de uitgang, keek achterom en zag haar alweer druk met pen en papier. Zag hij het goed? Het leken wel piramides daar op de achtergrond. Hij schudde zijn hoofd en knipperde met zijn ogen.  Ze was zag hem niet eens meer staan. Het was een mooi beeld zoals ze daar zat. Rode broek, witte blouse en over haar stoel een zwart leren jasje met een gebloemde sjaal. Haar donkere haren hingen voor haar mooie ogen. Vrolijk liep hij naar buiten. Die kwam er wel als schrijfster.

Feuilleton Aflevering: 18 , Het Middelpunt

Ze liep door de lege gangen. De schooldag zat er voor haar weer op. Toen ze het schoolplein op liep hoorde ze een bekende stem haar naam roepen. Niet veel later voelde ze dat iemand haar hand vast pakte. Lisa keek op en zag Tim met een glimlach naast haar staan. Ze glimlachte terug. “Heb je nog wat van de politie gehoord” vroeg hij terwijl hun armen zachtjes heen en weer zwaaide. Lisa schudde haar hoofd, “Nee, nog niks” antwoordde ze. Samen liepen ze richting de fietsenstalling, waar Tim’s scooter stond. “Laat je me weten als je wat hoort” klonk zijn stem. “Doe ik” knikte Lisa. “Ben je vandaag niet op de scooter?” vroeg hij toen hij haar scooter niet in de stalling zag staan. “Ik ben met de bus” legde Lisa uit. Tim keek haar vragend aan. “Lekke band” antwoordde ze terwijl ze met haar ogen rolde. Dit deed Tim glimlachen. “Heb je anders een lift nodig?” maar weer schudde Lisa haar hoofd. “Nee, dankjewel. Ik heb met een paar meiden in de stad afgesproken, dus ik pak de bus” antwoordde ze. “Zeker weten?” Lisa knikte. Tim plaatste een kus op haar wang voordat hij zijn helm opzette. Daarna stapte hij op zijn scooter en reed weg. Lisa zwaaide hem na. Terwijl ze richting de hekken van het plein liep viste ze haar smartfoon uit haar tas. Ze zag dat ze drie appjes had. Met al haar aandacht op haar telefoon had ze geen oog voor haar omgeving. Ineens werd ze op haar schouder getikt. Lisa schrok en draaide zich snel om. Ze kreeg de schrik van haar leven. Haar ogen werden groot. Ze was sprakeloos. Ze keek recht in zijn gezicht. Snel keek ze om zich heen. Misschien was er een leraar, een klasgenoot of een voorbijganger. Misschien kon ze Tim nog zien. Helaas, op hem en haar na was er verder niemand te bekennen. Ze stond er alleen voor. “Wat…wat doe jij hier?” stamelde ze. “Ik moet je heel veel vertellen” hoorde ze hem zeggen. “Heb je tijd om mee te gaan?” vroeg hij haar. Ze wilde nee zeggen en heel hard wegrennen, maar hij wachtte niet op haar antwoord. Hij greep haar arm vast en trok haar mee richting het naastgelegen koffie-café.

Binnen aangekomen liep hij met haar naar één van de vele lege tafeltjes en bestelde koffie en voor haar thee. Ze kreeg niet eens kans om wat te zeggen want hij stak meteen van wal. "Ik heb je heel veel over Lenie en mij te vertellen."
"We hebben elkaar ongeveer een jaar geleden getroffen in Coffee Corazon, ze zat daar te schrijven aan een tafeltje. Je weet wel dat zelfde tafeltje waar jij haar altijd koffie bracht" Lisa kon alleen maar ja knikken, ze was nog steeds met stomheid geslagen. Hij vervolgde zijn verhaal: "We bleken goed met elkaar te kunnen opschieten en ik vond haar verhalen mooi, droef of grappig. Door haar ging ik weer leven en de mensen anders bekijken. Ik vergat bij haar wat de mensen mij vroeger hebben aangedaan. Ik beleefde mijn reizen, grote of verloren liefdes kwamen voorbij door haar mooie manier van schrijven. Je zult zelf wel gemerkt hebben dat ze helemaal op ging in haar schrijfwerk."  Lisa knikte bevestigend en wilde wat zeggen toen hij alweer verder ging met zijn verhaal. "Sorry dat ik je zomaar heb meegesleurd, maar ik moet dit wel aan je vertellen. Mensen veroordelen me vaak al voor dat ze me echt kennen. Ze nemen niet eens de moeite echt eens naar mij te luisteren. Lenie had dat zelfde probleem, ze hield meer van gebouwen dan van mensen, wist je dat?" Lisa schudde haar hoofd. "Ze had een zware jeugd net als ik, haar vader heeft ze nooit gekend", ging hij verder, "ook op latere leeftijd had ze het niet makkelijk. Ze is een keer bedwelmt en onteerd, dat had grote invloed op haar schrijfwerk". Lisa's ogen werden groot, ze wilde opstaan, maar hij duwde haar weer op haar stoel terug. "Ik ben nog niet klaar. Er is meer wat je moet weten. Jij denkt dat je slim bent maar je kent maar een klein stukje van de puzzel. Ik weet heus wel dat jij mij verdenkt en dat je in mijn spullen heb staan neuzen. Maar niets is wat het lijkt, onthoud dat. Lenie's moeder is niet zo lang geleden overleden en in haar spullen vond ze een enveloppe met daarin een foto van haar vader met zijn naam achterop. Ze belde mij in paniek op een avond op, ze had die man op de foto herkend als de man die haar bedwelmt had en verkracht. De zelfde ogen, neus en mond. Ze vroeg of ik voor haar die man wilde opzoeken, in ben nogal goed met de computer en het nazoeken van informatie. Na wat speurwerk had ik hem gevonden en wist op zijn pc door te dringen. Wat ik daar aantrof was schokkend, gegevens van heel veel vrouwen en vele foto's. " Lisa hoorde het vol walging aan. Ze wist niet wat ze met al die informatie moest, had hij gelijk? Of zat hij haar hier wat voor te liegen? En hoe kon het dan dat de politie hem niet had vastgehouden? Ze had toch op het politiebureau  haar verhaal verteld. "Ik zie dat je me niet geloofd, alleen maar omdat je me een vreemde man vind. Of heb ik het mis?" Lisa roerde stil in haar theeglas, zonder hem antwoord te geven. "Ik ben wel vreemd maar niet gek, ik verzamel poppen en kleed die aan. Maar achter al die poppen zit een verhaal. Het zijn de vrouwen die in mijn leven voorbij gekomen zijn. Er is er één die aangekleed is als mijn moeder, die me al vroeg in de steek heeft gelaten. Mijn oma zul je niet aantreffen die heeft mij gemaakt zoals ik nu ben. Maar herinner je die mooie pop met dat zwarte haar en die Italiaanse naam? Dat was mijn grote liefde in Rome. Al mijn poppen hebben dus een naam. Ik geef ze een kaartje met al hun gegevens. Ook Lenie heeft een plekje in mijn hart, maar ook in mijn huis. Samen met al die andere vrouwen die mijn leven delen of hebben gedeeld."
"Waarom vertel je mij dit allemaal?"vroeg Lisa eindelijk. "Ik ben gister bij de politie geweest, ik heb ze alles verteld wat ik weet..." zegt ze zacht.
"Ik vertel eerst het laatste deel van mijn verhaal en dan geef ik je antwoord op je vraag. Lenie heb ik al mijn bevindingen toegestuurd en ben daarna een paar weken weggegaan om wat bij te komen. In de tussentijd is Lenie van de toren gesprongen. Dat wist ik bij thuis komst eerst niet. maar toen ik alle post aan het doornemen was, vond ik een afscheidsbrief van haar. Daar stond alles in, over haar vader en dat ze de wil om te leven had opgeven. Ook vroeg ze me de gegevens die ik voor haar gevonden had, pas een paar weken na haar dood naar de politie door te sturen en ook haar naam. Dat heb ik dus pas gister gedaan. De politie heeft mij daar vlak voor jij bij hun kwam, over onderhouden. De zelfde morgen is de dader van al die zeden misdrijven aangehouden."
Aangehouden, dacht Lisa, maar dan had zij het al die tijd mis gehad en had ze de man tegenover haar zat ten onrechte verdacht gemaakt.
"Maar ik heb nog een verzoek van Lenie". Ging hij verder, "Lenie wilt voor altijd verbonden blijven aan de Onze Lievevrouwe toren, ze zou het mooi gevonden hebben als er altijd een kaarsje zou branden voor de torendeur. Wil jij samen met mij daar voor zorgen?" Stil knikte Lisa van ja. "Het spijt mij echt heel erg Johan" zei ze zacht. Hoe moest ze dit straks allemaal aan Tim vertellen...
Hij stond op en samen liepen ze naar de deur om naar het plein bij de toren te gaan. Bij de deur aan gekomen viel haar oog op de krant van die morgen. Met grote letters stond er; "POLITIEMAN KLAAS DE J. AANGEHOUDEN"

Bij de toren stak Johan een kaarsje aan en gaf het aan Lisa, voorzichtig plaatste ze het in de glazenhouder en zette het stil neer vlak voor de mooie bronzen deuren met het Maria-mirakel. Johan legde een bosje bloemen op het grote kruis wat in de bestrating  "Het Middelpunt" van Nederland aan geeft. "Ze zal altijd in het middelpunt van ons leven staan" sprak hij zachtjes. Bij Lisa rolde een traan uit haar ooghoek.

Feuilleton, aflevering 17: Ontknoping?

Stil keek hij de twee mensen die tegenover hem zaten aan. Hij kon zich niet voorstellen dat ze hem iets konden maken, hoewel ze gedroegen zich wel erg zelfverzekerd. Zwijgend legde rechercheur Lida de Boer een foto voor hem neer. Verrast keek hij erna. Hoe kwamen ze aan de foto, die had hij toch veilig verborgen op zijn pc? Daarna legde ze nog een groot aantal foto's neer. Shit, ze hadden kans gezien zijn hele pc te kraken. Rechercheur Piet Harlaar begon te praten: "Kun je ons zeggen hoe je aan deze foto's komt?" "Die heb ik op internet gevonden" antwoorden hij. Aan de andere kant van de tafel lachte ze schamper. "Volgens mij klopt dat antwoord niet echt, we hebben zoals je vermoedelijk al begrijpt nog veel meer informatie" zei Lida de Boer, "Volgens onze informatie en de gegevens die we op je pc hebben gevonden, weet jij meer van die bedwelming en verkrachtingszaken. "Wat moest hij hier nu op antwoorden, zolang ze alleen dit hadden, een getuige hadden ze vast niet. Hij gokte er op dat hij nog een kans had. "Ik weet nergens van, jullie gokken maar wat. Wat zeggen die paar foto's nu eigenlijk?" zei hij stoer. Lida de Boer haalde nog een laatste foto uit de enveloppe voor haar, zwijgend gaf ze die aan hem. Hij keek er vluchtig naar en gaf hem haar direct terug. "Ik zou maar eens goed kijken naar deze foto, het is namelijk je eigen dochter." :zei Lida. Hij verbleekte en begon heftig te zweten. Hij rukte de foto uit de handen van Lida de Boer en met trillende handen bekeek hij de foto opnieuw. Nu hij goed keek herkende hij de vrouw op de foto, die had hij gemaakt in haar woning nadat hij haar had thuis gebracht. Bij haar had de verdoving niet goed gewerkt zeker, hoe had ze hem anders herkend. "We moeten nog iets vertellen over die foto,": zei Piet Harlaar, "Dit is ook de vrouw die van de toren is gesprongen. Ze heeft een brief achtergelaten voor je." Met trillende handen pakte hij de brief aan en begon te lezen.

"Mijnheer, nee geen papa of vader, die eer gun ik u niet. Als u dit leest ben ik letterlijk en figuurlijk dood voor u. Heel mijn leven heb ik moeten leven met het idee dat niemand wist wie mijn vader was. Na de dood van mijn moeder kwam ik er achter wat de naam van mijn vader was. Bij de gegevens zat een foto van u. Helaas ervoer ik geen blijdschap maar pure haat toen ik naar de foto keek. Die ogen,die neus,die stonden voor mij gelijk aan wellust en minachting voor heel mijn bestaan. Ik herkende direct het beeld van de man die mij mijn laatste beetje zelfrespect had afgenomen. En ik zou u vader moeten noemen? Nooit heeft u naar mij omgekeken. Heel mijn leven heb ik een vader moeten missen, mijn relaties met mannen hebben daar zo onder geleden dat ik meer van gebouwen ben gaan houden dan van mensen. Ja,gebouwen u leest het goed, die geven vermoedelijk meer warmte af dan ik ooit van u heb mogen ontvangen. Een goede vriend heeft voor mij onderzoek gedaan naar u, de schokkende werkelijkheid was nog erger dan ik ooit had kunnen vermoeden. Ik dacht dat ik de enige was die door u zo bruut was vernederd. Maar nee, het bleek om tientallen vrouwen te gaan. Op u pc zijn grote hoeveelheden foto's en gegevens aangetroffen van die vrouwen. Ik heb mijn vriend gevraagd deze gegevens pas een paar weken na mijn dood naar de politie te sturen. U kunt wel indenken waarom. Zelf heb ik besloten een eind aan mijn leven te maken. Na de dood van mijn moeder heb ik geen familie meer. U gun ik niet de eer mij als dochter te leren kennen. Met een gerust hart ga ik dicht bij mijn grootste liefde dood, de Onze Lieve Vrouwetoren. Die heeft altijd in het middelpunt van mijn leven gestaan. Stoer, oud en wijs richt het zijn blik naar de hemel. Ik hoop daar ook terecht te komen. Wel hoop ik u daar nooit aan te treffen.

 Lenie van Wamelen"

Volledig ingestort voerde ze hem af, terug zijn cel in.

Feuilleton, aflevering 16: Aanhouding

Door : ©Sabrina Diana en ©Wim Lagendijk 

“Lies?” klonk Tim weer. Lisa haalde diep adem, “Ik ben niet helemaal eerlijk geweest over Johan” biechtte ze op. “Wat? Hij heeft toch niet aan je gezeten” alle alarmbellen leken bij Tim af te gaan. “Heeft hij je pijn gedaan?” hoorde zij hem vragen toen zij geen antwoord gaf. “Nee…” antwoordde ze. “Ja” zei ze verward toen ze terug dacht aan die middag. “Nee” verbeterde ze weer. “Hij heeft me geen pijn gedaan” verduidelijkte ze. “Wat is er dan met Johan?” hoorde ze hem vragen. Lisa haalde diep adem voordat ze hem haar ontdekkingen over de poppen vertelde. Dat de kleding die ze voor hem kocht voor de poppen was. “Ik denk dat Johan wat met de dood van de onbekende vrouw te maken heeft” ze zag Tim’s ogen groot worden. “Waarom denk je dat Lies?” hij legde zijn hand op haar knie. “Hij had me vanmiddag weer nodig…” begon ze en ze vertelde Tim wat er die middag was gebeurd. “Hij had in die kamer een pop die sprekend op haar lijkt” ze probeerde Lenie’s naam te ontwijken. “Dat zegt nog niet dat hij wat met haar dood te maken heeft” klonk Tim. “Hij trok mij uit de kamer toen hij mij daar zag. Ik…een week geleden lagen papieren van haar bij hem op tafel. Hoe kan dat Tim…” ze wist dat haar angst te horen was. Tim pakte haar gezicht vast en liet haar hem aankijken. “Je weet wie ze is, niet waar?” hoorde ze Tim zeggen. Zijn ogen staarde haar aan. Lisa keek weg. Ze sloot haar ogen en knikte terwijl er een traan over haar wang liep. “Als dat zo is Lies, dan moet je naar de politie gaan” hoorde ze hem zeggen. Lisa gaf geen antwoord. Diep van binnen wist ze dat hij gelijk had. Tim sloeg een arm om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. “Het komt allemaal goed Lies, dat beloof ik je” en hij plaatste een kus op haar bruine lokken.

Zenuwachtig liep Lisa het politiebureau binnen. Tim bleef zoals afgesproken buiten wachten. Dit was namelijk iets wat ze alleen moest doen. Aan de baliemedewerker vertelde waarvoor ze kwam. Die belde meteen naar boven. Even later kwam er een vrouw naar beneden. Ze stelde zich voor als Lida de Boer van afdeling zedenzaken. Lisa schrok, zedenzaken? Daar kwam ze toch niet voor. De vrouw merkte dat ze van slag was "Mijn collega is vandaag vrij, ik neem hem waar". Samen liepen ze naar een bespreekkamer. Lisa begon hortend haar verhaal te doen. Ze vertelde hoe de vrouw vlak voor haar voeten was neergevallen. Ook dat ze dacht te weten wie de vrouw was die van de toren was gesprongen. Dat ze zelf werkte bij Corazon en de vrouw daar regelmatig koffie had gedronken. Lida de Boer luisterde aandachtig en schreef af en toe wat op. Toen Lisa over Johan begon, keek Lida de Boer haar ongelovig aan. "Weet je dat zeker?" vroeg ze. "Poppen en kleren?" verbaasd luisterde ze verder naar wat Lisa te vertellen had. Na afloop bedankte ze Lisa hartelijk en begeleide haar naar de uitgang. "Je hoort nog wel van ons als we alles hebben nagetrokken" zei Lida terwijl Lisa naar buiten stapte. Buiten stond Tim op haar te wachten. Hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan.


Boven op haar kamer pakte Lida de Boer de zojuist met de post binnengekomen enveloppe van haar bureau op en begon nog eens te lezen wat er in de brief stond. Wel heel toevallig dat dat meisje dat verhaal kwam vertellen. Dat maakte de zaak veel ingewikkelder dan ze tot  dusver had gedacht. Ineens zo veel informatie en zo verrassend. Zo als het er nu uitzag wist ze nu de naam van de vrouw die van de toren was gesprongen. En dan die andere informatie! Als dat waar bleek te zijn, dan waren al die aangifte van de bedwelmde en verkrachte vrouwen ook opgelost.
Eerst koffie dan kon ze het even verwerken. Op de gang kwam ze Piet Harlaar tegen. In het kort vertelde ze hem wat er vanmorgen allemaal gebeurd was. Die keek haar verbijsterd aan. Die gaan we meteen aanhouden riep hij kom mee.


Verbijsterd zat hij op de achterbank van de politieauto. Met vier man hadden ze hem bij de sportschool aangehouden. Wat een vernedering zeg, iedereen had hem aangegaapt. Hij snapte er niets van, hoe hadden ze hem gevonden. Niets was er gezegd alleen of hij even mee wilden komen. Nu zat hij ineens tussen twee man op de achterbank, voorin nog twee man die hem af en toe via de spiegel aankeken. Ze stopte tot zijn verbazing voor zijn huis en toverde een huiszoekingsbevel uit hun zak. Of hij zelf de deur wilde openen, anders lieten ze hem open breken. Binnen gekomen zetten ze hem op een stoel en begonnen te zoeken. Zijn pc werd in een doos gedaan. Kasten en lades doorzocht. Langzaam werd hem duidelijk dat het er niet goed voor hem uitzag. Hij snapte nog steeds niet waar hij een fout gemaakt had. Al die jaren zo voorzichtig te werk gegaan en nu zomaar ineens was hij erbij. Ze waren klaar met zoeken en namen hem en een groot aantal dozen met zijn spullen erin mee.
Op het politiebureau aangekomen namen ze hem mee naar zedenzaken. Overal waar hij langs kwam werd hij minachtend nagekeken.
Hij werd in een cel gezet in afwachting van zijn verhoor. Veters uit zijn schoenen gehaald en riem af. Hij had het koud, zou dat van de zenuwen komen of omdat hij nog zijn sportkleding aan had?
De deur van de cel ging even later weer open. Begeleid door twee agenten werd hij naar de verhoorkamer gebracht. Op de tafel stond een opnameapparaat. De deur achter hem ging open en hij zag ze met z'n tweeën binnenkomen. De schrik sloeg hem om het hart.

Feuilleton, aflevering 15: Lisa

Door co-auteur: ©Sabrina Diana 

Lisa trok haar jurk recht en haalde een paar plukjes haar uit haar gezicht. Op de achtergrond was harde muziek te horen. Ze kneep haar ogen dicht. Ze voelde zich draaierig, licht in haar hoofd. Haar hoofd bonkte. Ze staarde naar haar spiegelbeeld en liet haar gedachten afdrijven naar Lenie. Lisa sloot haar ogen en haalde diep adem. Ze hield haar adem even vast en blies niet veel later de lucht weer uit. Ze wierp nog één blik in de spiegel waarna ze het meisjestoilet uitliep.

“Lies! Daar ben je” hoorde ze haar beste vriendin over de muziek schreeuwen. “Ik was even naar het toilet” antwoordde Lisa. Haar beste vriendin overhandigde haar een plasticbekertje met een licht gekleurde vloeistof. Lisa rook er aan en trok haar neus op door de geur van alcohol. Ze staarde naar het bekertje. Was het wel verstandig om nog een wijntje te nemen? Ze had thuis nadat ze zich had klaar gemaakt ook al stiekem twee glazen wijn gedronken en hier op het schoolfeest had ze er ook al twee gehad. Zou één wijntje meer of minder uitmaken? Ze had geen idee. Ze had wel vaker gedronken, maar was nog nooit eerder aangeschoten of dronken geweest. Ze nam een slok en liet de bittere vloeistof door haar keel glijden.

De harde muziek maakte plaats voor een langzaam nummer en voordat Lisa het wist stond ze samen met Tim op de dansvloer. Haar armen om zijn nek, zijn armen om haar middel. Ze leunde met haar hoofd tegen zijn schouder. Ze sloot haar ogen en wilde niks liever dan van dit moment genieten, maar wederom dwaalde haar gedachten af naar Lenie. Ze wilde haar ogen openen. De gedachten van haar wegduwen, maar op de één of andere manier lukte dat niet. Ze zag Lenie weer van de toren vallen gevolgd door al dat bloed. Lisa begon het steeds warmer te krijgen. Ze begon zwaarder adem te halen en kon zweetdruppeltjes op haar voorhoofd voelen. “Lies, gaat het wel?” hoorde ze Tim vragen. Hij pakte haar bij haar schouders vast en duwde haar van zich af. “Lisa?” vroeg hij nogmaals. Ze keek naar hem op en kon zijn bezorgdheid in zijn ogen zien. Er schoot een pijnscheut door haar hoofd. Ze pakte met haar hand haar hoofd vast en kreunde zacht. “Lisa?” zei hij nogmaals. Hij sloeg zijn arm om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. “Kom, we gaan naar buiten” hij begeleide haar de menigte door.

Lisa strompelde met hem mee. Haar voeten deden zeer. Toen ze buiten de frisse lucht tegen haar gezicht voelde haalde ze opgelucht adem. Tim liep met haar naar een bankje, waar hij haar liet zitten. De muziek van het feest klonk op de achtergrond. “Lies, gaat het wel?” vroeg hij terwijl hij voor haar neer knielde. Met gesloten ogen knikte ze. “Ja, het gaat wel weer” antwoordde ze. Ze hoorde hem opgelucht adem halen. “Je bent de hele avond al afwezig, wat is er aan de hand?” en hij nam naast haar plaats. Lisa viel stil. Wat moest ze antwoorden? Kon ze Tim de waarheid vertellen? Kon ze Tim over Lenie en Johan vertellen? 

Feuilleton, aflevering 14:arrogantie van de dader?

Rechercheur Lida de Boer had werkelijk nog geen enkel aanknopingspunt gevonden. De dader van alle aanrandingen de afgelopen maanden was nog steeds niet gevonden. Hij leek haast wel onzichtbaar toe te slaan. Ook zat er geen echt patroon in zijn handelen. Wel waren alle slachtoffers op dezelfde manier bedwelmt met GHB, dat was nu wel duidelijk. Maar een goede beschrijving van de dader had ze nog steeds niet, het leek wel of hij zich iedere keer aanpaste aan zijn slachtoffers en de omgeving waar hij ze oppikte. Wel ging ze er vanuit dat de dader toch ongeveer zestig jaar was. Ze had nu al twintig meldingen binnen. Maar vermoedelijk had niet iedereen aangifte gedaan. 

Onwillekeurig gingen haar gedachten terug naar gistermorgen. Toen was ze met haar collega Klaas de Jong meegegaan naar begraafplaats Rusthof. Ze hadden daar de anonieme vrouw begraven. Toch wel raar dat er geen enkele reactie binnen was gekomen, terwijl de vrouw zo nadrukkelijk in het nieuws was geweest na haar sprong van de Onze Lieve Vrouwetoren.
Haar onderzoek had enige dagen stil gelegen omdat er druk werd gezocht naar de naam van de vrouw. 


Hij sloot glimlachend zijn pc af, zonet had hij weer een aantal foto's toegevoegd aan zijn bestand. Ondertussen had hij toch al mooi foto's van zo'n dertig vrouwen uit Amersfoort en omgeving. Wat was het toch weer makkelijk gegaan gisteravond. Zo naïef ze vaak reageerde op zijn benadering. Je biedt ze een drankje aan en praat met ze mee en dan vertellen ze hun hele hebben en houwen. Als ze dan even niet opletten wat GHB in hun drankje en dan meenemen onder het mom van ik breng je wel thuis. Jaren geleden was het begonnen, zijn eerste liefde had hem zomaar gedumpt. Terwijl hij toch zo lief voor haar was geweest. Ze had hem gekrenkt tot op het bot. Door hard werken was hij maatschappelijk goed terecht gekomen, maar hij was al die jaren alleen gebleven. Af en toe pikte hij een vrouw op en dat was steeds meer ontaard in stiekeme observaties en later die bedwelming. Zich steeds onopvallend kleden en niet opvallen was nog het moeilijkst. Niet alle veroveringen waren goed gegaan een paar keer werkte de GHB niet goed en was hij bijna gesnapt en misschien wel herkend. Maar gelukkig was het gisteravond goed gegaan, wel had hij het werkterrein wat verplaatst naar de randgemeenten. Alleen die heisa rond die vrouw die van de toren gesprongen was die had hem behoorlijk van streek gemaakt, zonde toch dat iemand dat zomaar deed. Daar had hij toch wel een paar nachten slecht van geslapen. De komende tijd maar eens rustig aan doen, kon hij mooi zijn foto's eens ordenen en gelijk eens kijken of hij dat virus op z'n pc weg kreeg. Sinds een paar dagen leek het wel of de pc een eigen leven had. Hij moest dat wel zelf oplossen, de foto's waren te gevaarlijk om door andere te worden bekeken. Tevreden leunde hij achterover in zijn stoel en dronk zijn glasbier leeg.

Feuilleton, aflevering 13: Lisa

Door co-auteur: ©Sabrina Diana 

Het was twee weken geleden sinds ze op het Lieve Vrouwen plein stond. Twee weken sinds Lenie voor haar voeten neer viel. Haar identiteit nog steeds onbekend. Twee weken vol nachtmerries, die alleen maar erger leken te worden.

Het was een week sinds haar ontdekking bij haar buurman. Wat moest Johan met het schrift en de papieren van Lenie? Sinds haar laatste bezoek aan hem heeft ze hem geprobeerd te ontwijken. Dit lukte aardig goed en tot haar verbazing had hij ook geen contact met haar opgenomen. Was dit een goed teken? Of betekende dit dat hij wist dat zij in zijn papieren had gesnuffeld?

Lisa schudde haar hoofd. Vandaag was niet de dag om aan Johan of Lenie te denken. Ze keek op naar de kast waar haar donkerblauwe jurk hing. Het was een andere jurk dan de zwarte jurk die ze twee weken geleden op die dag had gekocht. Ondanks dat het de perfecte jurk was voelde het niet goed om die jurk naar het schoolfeest te dragen.

Ze hoorde haar telefoon overgaan en keek neer op de smartphone die naast haar op bed lag. Het was een berichtje van Johan. Ze kreeg het benauwd en haalde opgelucht adem toen ze het berichtje las. Hij had meteen een grote elegante ketting nodig voor bij de galajurk. Lisa keek op de klok, ze had geen tijd om vandaag naar de stad te gaan. Ze moest zich straks gaan klaar maken voor het schoolfeest. Ze keek haar kamer rond en liet haar oog vallen op haar juwelenkistjes. Daar moest wel iets tussen zitten. Ze draaide de kistjes één voor één om en liet de inhoud op haar bed vallen. Ze vond gelukkig snel wat ze zocht. Een grote ketting met fijne kleine glittersteentje, hij zou perfect bij de galajurk staan. Ze droeg hem zelf toch nooit. Lisa pakte een plastic tasje en liep daarna naar het huis van haar buurman.

Ze liep zijn achtertuin in en zag dat de deur naar binnen open stond. Lisa keek de woonkamer in, maar zag Johan nergens. Ze klopte aan, maar kreeg geen gehoor. “Johan?” riep ze, maar ook daar kreeg ze geen reactie op. Ze stapte zijn huis in en besloot om op onderzoek te gaan. Het eerste wat haar op viel was dat de papieren niet meer op de eettafel lagen. Lisa stapte de gang in en liep stilletjes de trap op. Voordat ze het wist stond ze voor de deur. Johan was nergens te bekennen. Misschien was hij bij de poppen? Ze haalde diep adem voordat ze de deur opende. Ze zag meteen dat hij niet in de kamer was, maar stapte alsnog naar binnen. Er was een nieuwe pop die haar aandacht trok. Ze droeg een korte zwarte pruik samen met de rode broek, de gebloemde sjaal en een witte blouse. Lisa zag dat er een kaartje op de sjaal geprikt was. Ze liep dichter naar de pop toe. De pop kwam haar bekend voor. Deed haar aan iemand denken, maar ze kon het niet precies plaatsen. Haar ogen werden groot toen ze zag wat er op het kaartje stond.

Lenie
Schrijfster

De rest kon ze niet lezen. “Lisa?” hoorde ze Johan zeggen. Haar ogen werden nog groter en ze keek op. In de deuropening stond Johan met een frons op zijn gezicht. “De achterdeur stond open. Ik heb een ketting meegenomen” zei ze snel terwijl ze de hengsels van het tasje fijn kneep. Johan zei niks. Hij pakte haar bij haar pols vast en trok haar de kamer uit. Lisa probeerde zich los te trekken, maar Johan was te sterk. “Laat me los” zei ze. Ze wist zeker dat haar angst in haar stem te horen was. “De volgende keer bel je gewoon aan bij de voordeur” mompelde Johan terwijl hij haar de trap af trok. Lisa knikte hevig, hopend dat hij haar dan los zou laten, maar dat gebeurde niet. Ze trok nogmaals aan haar arm, tot haar verbazing liet Johan los. Lisa liet het plastic tasje op de grond vallen en rende snel naar de woonkamer, waarna ze door de open achterdeur het huis uit rende. Ze rende zo hard als ze kon terug naar huis. Ze sprintte de trap op, sloot haar slaapkamer met een klap dicht en liet zich langs de deur naar beneden glijden.

Wat moest Johan met een pop die sprekend op Lenie leek? Waarom had hij Lenie’s papieren? Had hij wat met haar dood te maken?

Lisa probeerde rustig adem te halen. Ze keek op naar haar jurk. Ze moest kalmeren. Vanavond was haar avond. Die liet ze zich niet door Johan of Lenie afnemen. Ze stond op en begon zich klaar te maken. Eerst stak ze haar lange haren op, daarna bracht ze wat make-up aan en als laatste trok ze de donkerblauwe jurk met zwarte stiletto’s aan.

Ze bekeek zichzelf in de spiegel. Ze zag er geweldig uit en was klaar voor vanavond.

Feuilleton, aflevering 12: Rome

Ze legde de telefoon neer en barstte in snikken uit. De dood van haar moeder, de gevonden informatie over haar vader en de plotselinge eenzaamheid werd haar even te veel. De enveloppe met alle gegevens die ze bij haar moeder gevonden had lag op de grond. Boos gaf ze er een trap tegen. Wat een leugens allemaal al die jaren. Haar moeder had het al die tijd wel geweten. God, wat haatte ze haar moeder ineens. Ze pakte haar jas en sleutels en rende naar buiten, ze moest er even uit. Buiten aangekomen liep ze het vlakbij gelegen bosgebied Klein Zwitserland in. Langzaam kwam ze weer wat tot rust en besloot naar het centrum te lopen.

De weg liep langzaam omhoog en in gedachte zag ze zich lopen op de Borgo in Rome. De weg er na toe liep langzaam vanaf de wijk Trastevere omhoog en boven had je een prachtig uitzicht over de oude stad. Langs de Fontana dell"Acqua Paola ging de weg langzaam hoger. Ze zag zich weer zitten bij bar Tasso aan de Passeggiata di Gianicolo waar ze een heerlijke espresso had gedronken. Naast haar zat een priester een boek te lezen. Opeens klonk er een doffe knal, de priester had zijn boek neergelegd en was in gebed verzonken. Na dat hij zijn gebeden had gezegd begon hij een gesprekje en vertelde dat dat het kanonschot van 12 uur was geweest. Dat word al 150 jaar gedaan om het middaguur aan te geven. Hij bleek een paar jaar in Utrecht te hebben gestudeerd en sprak goed Nederlands. Ze stond op en bedankte hem voor het gesprek. Langzaam liep ze de heuvel af, richting de via di Porta Santo Spirito. Ze kwam op de via Borgo Santo Spirito en keek naar links. De adem stokte in haar keel, ze kreeg het warm en koud tegelijk. Haar hart ging als een razende te keer. Langzaam liep ze verder. Het was enorm druk en al die mensen bezorgde haar een onprettig gevoel. Dichterbij gekomen voelde ze vlinders in haar buik, dat gevoel had ze al jaren niet gehad.
De mensen om haar heen zag ze al niet meer, alles vervaagde even voor haar ogen. En ineens was ze er. Ze voelde de warmte haar omhelzen en ze kwam weer tot rust. Warme stralen omhulde haar en ze voelde zich voor het eerst rustig. Dat had ze tot dus ver nog maar een paar keer eerder meegemaakt. Ze omhelsde het gevoel met beide armen. Verliefd op een gebouw wie had dat kunnen bedenken en nog wel het Vaticaan. Al die mensen zou ze niet kunnen uitleggen dat zij voor dat gebouw was gekomen en niet voor de Paus of het plein. Bijna niemand wist van haar liefde voor gebouwen, ze dachten dat ze eenzaam was. Maar als ze in Amersfoort bij de toren stond dan had ze hetzelfde of zelfs een nog warmer gevoel.

Intussen was ze het centrum van Amersfoort binnengelopen en bij de toren aangekomen raakte ze de muren met beide handen aan. Zachtjes vertrouwde ze haar geliefde toren al haar ellende toe. Die belazerde haar niet en luisterde zonder commentaar naar al haar verhalen. Ze had de gemeente al een keer een brief gestuurd met het verzoek of ze met de toren kon trouwen, maar daar was nooit een antwoord opgekomen. Eigenlijk snapte ze dat ook wel, maar ja het zou mooi geweest zijn.

Ze hoopte gauw antwoord op haar telefoontje te krijgen. Als ze weer thuis was zou ze alle gevonden gegevens voor hem op de mail zetten.

Feuilleton, aflevering 11: meer over Johan

Ziek werd hij soms van zich zelf. Van jongs af aan voelde hij zich onzeker en niet begrepen.

Zijn jeugd en opvoeding waren een hel geweest, hij kon er niets anders van maken. Zijn vader was altijd weg geweest en als hij er wel was dan kreeg hij slaag. Moeder was meestal te laveloos van de drank om voor het eten te zorgen. Uiteindelijk had zijn oma hem in huis genomen. Hij was toen een jaar of drie. Maar als hij daar op terugkeek dan zat daar misschien nog wel het grootste probleem. Oma wilde eigenlijk liever een kleindochter en kleedde hem thuis vaak aan als meisje. Zijn haar mocht niet kort geknipt. Ze noemde hem ook altijd Jo of Hanna. Toen hij eenmaal naar de lagere school ging werd hij vaak gepest om zijn lange haar, ze dachten ook dat hij een oude moeder had. Steeds meer trok hij zich terug in een hoekje van de klas en thuis zat hij vaak op zijn kamer te spelen. Altijd met poppen, oma had geen ander speelgoed in huis. Op zijn zestiende had hij het huis van oma verlaten en was gaan zwerven. Uit woede had hij direct dat lange haar weggeschoren, hij wilde niet meer als meisje gezien worden. Helaas bleek dat hij daardoor nog meer op viel. Met zijn engelachtige gezicht en dat kale hoofd had hij nog meer bekijks en kon hij moeilijk in de menigte opgaan. Hij had nog een korte verkering gehad met een meisje maar dat was niet echt iets geweest. Later had hij nog gehoord dat ze een kind had gekregen, maar of dat van hem was? Hij was er niet meer mee bezig geweest.

Uiteindelijk was hij naar het buitenland gevlucht en was in Rome terecht gekomen. Hij had zijn haar weer laten groeien. Wat een verademing was dat geweest, vrouwen behandelde hem als een van hun. Hij kon ze bijna onopvallend benaderen en observeren. Zo was het begonnen, langzaam was hij in staat om ze bijna onzichtbaar gade te slaan. Sommige waren zo naïef dat hij al hun telefoongesprekken kon afluisteren, ze praten vrijuit waar hij bij zat. Op een dag was hij alle gegevens gaan opschrijven en zo had hij al snel van een hoop vrouwen een dossier. Zelfs had hij geleerd hoe hij hun computers moest hacken en kon zo steeds meer in hun leven duiken.

Nu woonde hij al weer jaren in Amersfoort, daar was hij gewoon weer opnieuw begonnen met zijn observaties van vrouwen en meisjes. Hier had hij ook zijn passie voor poppen weer nieuw leven ingeblazen. In het begin was hij zelf nog kleren gaan kopen voor de poppen. Soms zelfs als vrouw verkleed, maar daar was hij mee gestopt. Dat was te veel gaan opvallen. Een als vrouw verklede man van tegen de 60 viel wel heel erg op. Voor alle poppen had hij intussen een levensbeschrijving samengesteld. De vrouwen die hij daarvoor had gebruikt moesten eens weten. Alles wist hij van ze.
Hij ging vaak bij Coffee Corazon koffie drinken en begon dan zomaar een gesprek met iemand. Een keer per maand ging hij uit eten bij Ristorante San Giorgio in de Krommestraat. Met de eigenaar kon hij dan weer eens Italiaans praten en zo zijn fijne tijd in Rome herbeleven.

Voor het kopen van de kleding had hij intussen ook een oplossing gevonden. Gelukkig kon hij af en toe zijn buurmeisje Lisa bellen. Die wilde voor extra geld wel kleding voor hem kopen.

Alleen ze begon zich wel erg nieuwsgierig te gedragen. Hij had de laatste keer dat ze bij hem binnen was geweest zijn aantekeningen toch beter moeten opbergen.

Feuilleton, aflevering 10: Lisa

Door co-auteur: ©Sabrina Diana 

Ze drukte op de bel, tas in haar hand. Ongeduldig tikte ze met haar voet op de grond. Het had haar bijna de hele middag gekost om die stomme rode broek met een bijpassende gebloemde sjaal te vinden. Toen ze eindelijk een rode broek in de juiste maat en een gebloemde sjaal die er niet bij vloekte had gevonden, waren Tim en de rest natuurlijk al lang niet meer in de stad. Ze had niet eens de moeite genomen om hem nog te appen. Ze belde nogmaals aan. Eindelijk werd er opengedaan en verscheen Johan in de deuropening. Nog geen paar seconde later klonk er het gerinkel van de telefoon. Johan keek even om “Kom anders even binnen” nog voordat Lisa kon antwoorden was hij weg. De voordeur stond nog open. Lisa twijfelde even, de woorden van Tim spookte door haar hoofd, “Beloof me dat je voorzichtig doet”. Hoe gevaarlijk kon het zijn om bij haar buurman naar binnen te gaan? Hij kleedde dan wel misschien poppen aan, zette dieren op en gedroeg zich soms vreemd, maar gevaarlijk? Nee, dat was hij niet. Toch?

Aarzelend liep ze naar binnen en sloot de deur. Ze liep door naar de woonkamer, maar zag dat hij daar niet was. Ze bekeek de woonkamer aandachtig. Lag daar op de bank nou een korte zwarte pruik? Wat moest hij daar nou weer mee? Misschien was het voor één van de poppen. Op de eettafel stond een uil die haar eng aanstaarde. Lisa schudde haar hoofd, “Maak jezelf niet gek Lies” zei ze zacht. Haar ogen vielen op de papieren, proppen en pennen die over de eettafel verspreid lagen. Lisa keek nog even om, maar zag haar buurman nergens. Ze liep op de tafel af en bekeek nieuwsgierig de papieren. Er was een blad waar wat regels op geschreven stonden, de meeste waren doorgekrast en onleesbaar.

Stil zat ze in een hoekje te schrijven. Haar korte zwarte haren hingen als een gordijn om haar gezicht. Ze had geen idee dat ik  al minuten lang naar haar staarde. Door haar rode broek en witte blouse viel ze meteen op. Op de grond spotte ik haar gebloemde sjaal. Dat was precies wat ik nodig had.

De rest was onleesbaar. Het kleine stukje tekst zorgde voor rillingen op haar rug. Het had iets griezeligs. Naast dit blad lag een ander vel. Hier was een lijstje opgeschreven.

Coffee Corazon
Jonge vrouw                    -             kort zwart haar, begin 30
Rode broek
Witte blouse
Zwarte leren jack
Gebloemde sjaal            -             lag op de grond
Druk aan het schrijven

Onderaan het lijstje was iets doorgekrast. Het was een klein woord. Lisa bekeek het aandachtig. Begon het woord met een L? Ze knipperde met haar ogen, maar het hielp niet. Het bleef onleesbaar. Ze legde het papier met het lijstje weer terug op dezelfde plaats en keek verder. Er lag zo veel op tafel. De papieren met een ander handschrift trokken haar aandacht. Dat was niet het hanenpootje van haar buurman. Lisa bestudeerde het handschrift, het kwam haar bekend voor. Haar ogen werden groot. Het was het handschrift van Lenie! Snel pakte ze de andere papieren. Ook deze teksten waren allemaal in het handschrift van Lenie. Wat moest Johan met de teksten van Lenie? Ze schoof wat papieren aan de kant waardoor wel een heel bekend schrift tevoorschijn kwam. Het was het schrift waarin Lenie altijd in Coffee Corazon schreef. Met trillende handen pakte Lisa het schrift op en slikte even. Wat moest Johan hier mee? Ze hoorde zijn voetstappen op de trap. Snel legde ze het schrift terug onder alle papieren. Op dat zelfde moment liep Johan de woonkamer in. “Sorry, waar waren we…” hij keek op, viel stil en keek haar vragend aan. Lisa draaide zich naar hem om en hield snel de papieren tas in de lucht. “Ik heb een rode broek en sjaal voor je gevonden” zei ze snel. Johan pakte de tas aan en keek er even in. “Nou uhh… dan ga ik maar weer” zei ze aarzelend. Voorzichtig liep ze de woonkamer uit. Ze hield haar hand op de deurklink toen ze hem haar naam hoorde roepen. Lisa versteende en kneep haar ogen dicht. Had hij door dat zij in zijn papieren had geneusd? Ze kon zijn voetstappen dichterbij horen komen. Even later voelde ze dat hij haar schouder vast pakte. “Gaat alles wel goed met je?” klonk zijn stem. Langzaam draaide ze zich om. Ze hoopte dat haar angst niet zichtbaar was. “Hoe zo?” vroeg ze hem. Haar stem trilde een beetje, maar gelukkig ging dat aan Johan voorbij. “Je vergeet je geld” hij viste het geld uit zijn broekzak en overhandigde het aan haar. Lisa probeerde vriendelijk te lachen, waarna ze snel de deur opende en naar buiten stapte. Toen ze hem de deur hoorde sluiten haalde ze opgelucht adem. Ze pakte haar telefoon en zag dat ze het berichtje wat ze die middag op school had ontvangen nog steeds niet had gelezen. Ze opende het bericht en liet haar ogen over de woorden glijden.

Doe voorzichtig Lies.
xx Tim

Feuilleton, aflevering 9: Een paar weken voor het einde

Op het politiebureau sloeg rechercheur Lida de Boer het dossier dicht dat ze nu al een groot aantal keren had doorgenomen. Al een aantal maanden kwamen er verschillende aangiften binnen over vrouwen die na een avondje uit bedwelmt waren en niet meer wisten wat er met hun gebeurd was. De ene keer bleek dat ze thuis ontkleed in hun bed wakker waren geworden en soms waren ze in het bos wakker geworden. Vreemd was dat het iedere keer in een totaal ander deel van Amersfoort was gebeurd en ook al een aantal keer in een van de omliggende plaatsen. Vaak hadden de vrouwen het over een al wat oudere man. Maar de beschrijvingen van het signalement liepen zo sterk uiteen dat ze er nog steeds geen goed daderprofiel had kunnen samen stellen. Het leek wel of de man de vrouwen van te voren had geobserveerd en ook goed wist waar ze woonden.
Ze vermoede ook dat er ook heel veel vrouwen uit schaamte geen aangifte hadden gedaan. Wel hadden er een aantal het vage idee dat de dader hun ook op de foto had gezet. Bij navraag op de locaties waar de vrouwen de bewuste avond waren uit gegaan was ook niet veel extra info boven gekomen. Het waren vaak drukke locaties met een hoop mensen geweest. Ze legde zuchtend het dossier weer in haar bureaula.


Een week geleden was ze gebeld door het verzorgingshuis waar haar moeder verbleef. Het ging plotseling erg slecht met haar. Lenie was er als een speer heen gereden en was nog net op tijd om haar moeder de laatste adem te zien uitblazen. Ze had helaas geen woord meer met haar moeder kunnen wisselen. Ze had zich totaal verlaten gevoelt die dag. Daarna was alles in een soort roes verlopen. Alles moest ze alleen regelen. De rouwkaarten, de uitvaart en de begrafenis. Ze wist zelfs niet welke muziek haar moeder mooi gevonden zou hebben. Er was weinig familie op de uitvaart aanwezig geweest, al jaren was er weinig tot geen contact geweest, zeker toen haar moeder in het verzorgingshuis was opgenomen.

Ze had haar moeders kamer al leeg moeten halen, er was een wachtlijst dus het verzorgingshuis wilde zo snel mogelijk een ander in de kamer hebben. Er was niet veel persoonlijks aanwezig in de kamer. De paar spullen van haar moeder had ze al mee naar huis genomen. Morgen ging ze het huis van haar moeder in Hooglanderveen doorlopen, dat had ze nog steeds aangehouden. Ze had de ijdele hoop gehad dat ze misschien nog naar huis terug had gekund.

De volgende morgen
Lenie stapte het huis van haar moeder binnen, de stilte overviel haar, allerlei gedachten spookte door haar hoofd. Ze besefte nu pas dat ze er helemaal alleen voor stond. Doelloos liep ze van de ene kamer naar de andere. Het huis wilde ze gaan verkopen, ze kon hier niet wonen, Veel te groot en ze had genoeg aan haar eigen kleine flatje. In de slaapkamer aangekomen trok ze wat kasten open en keek wat er nog aan kleding van haar moeder hing. Dat moest ook nog allemaal weg. Ze zou alles op laten halen door de kringloop.

Ze trok een lade open in de commode die in de slaapkamer stond. Met een klap viel de lade op de grond. Toen ze hem terug wilde schuiven viel haar oog op een enveloppe die achter tegen het kastje was geplakt. Voorzichtig trok ze deze uit het kastje en maakte de enveloppe open. Erin zat een brief van haar moeder. Langzaam begon ze te lezen. Er stond in hoe haar moeder haar vader had leren kennen en ook hoe hij heette. In de enveloppe zat nog een enveloppe, voorzichtig maakte ze deze open. Er kwam een foto uit te voorschijn. Ze keek er na en slaakte een gil, de foto viel op de grond. Die man kende ze, dat was degene die haar mee uit had gevraagd en had bedwelmd. De zelfde ogen en neus. Zelfs zijn lach was het zelfde. Verslagen pakte ze de foto op en samen met de brief stopte ze deze in haar tas. Ze moest hier weg en liep snel naar haar auto.

Thuis aangekomen pakte ze de telefoon, ze toetste een nummer in. Toen er werd opgenomen zei ze met een snik in haar stem "Je moet me helpen, ik heb gegevens nodig over iemand. Jij bent de enige die me kan helpen"

Feuilleton, aflevering 8: Zwijgende ooggetuige 2

Door co-auteur: ©Sabrina Diana 

Nog geen twintig minuten later reedt ze het schoolplein op. Ze plaatste haar scooter in de stalling en kneep even haar ogen dicht. Waarom was niet naar binnen gegaan? Waarom had ze de agenten niet de informatie gegeven waar zij nu al een week naar zochten? Ze durfde niet, kon het niet. Maakte dit haar een slecht persoon? Veel tijd om er verder over na te denken had ze niet. De schoolbel klonk, waarna niet veel later haar vriendinnen haar riepen.

De lessen voor de pauze leken langer dan normaal. Tijdens de pauze zat ze met haar vriendinnen in de kantine. Iedereen kletste, maar zij staarde enkel voor zich uit. Ze pakte haar mobiel en zag dat ze twee gemiste oproepen had van haar buurman. Waarom zou hij haar zo vroeg op de dag gebeld hebben? Had hij nu alweer vrouwenkleding nodig? Hoeveel poppen had die man nog om aan te kleden? Ach wat kon het haar schelen… Op deze manier verdiende ze weer wat geld.

Ik zit op school.
Bel je vanmiddag.

Sms’te ze hem waarna ze zuchtte. Ze vond het vreemd toen haar buurman haar vroeg om vrouwenkleding voor hem te kopen, maar stelde geen vragen toen hij haar er een aardig bedrag voor aanbood. In het begin dacht ze dat de kleding misschien voor hem was. Dat hij zich thuis graag verklede als vrouw. Die mensen heb je toch? Maar wat zij in één van de kamers in zijn huis aantrof was iets wat ze nooit had verwacht… Ze wist het nog heel goed. Ze had kleding voor hem gekocht, hij wilde perse een galajurk. Ze had de galajurk gebracht en was opzoek naar de badkamer toen ze de deur naar de kamer opende. Overal zaten of stonden poppen. Niet zo maar poppen, nee paspoppen. Wat moest haar buurman met zoveel paspoppen? Haar ogen werden groot toen ze de kleding van de poppen herkende. Het was de kleding die zij had gekocht. Toen ze haar buurman hoorde had ze de deur snel dicht gedaan en deed net alsof ze de badkamer had gevonden. Ze had hem niet laten merken dat ze de kamer met paspoppen had gezien.

In de middag had ze maar drie lessen, gelukkig gingen die sneller dan de lessen in de ochtend. Voordat ze het wist zat haar schooldag er op. Ze liep met haar tas over haar schouder en haar mobiel in haar hand door de gang toen ze haar naam hoorde. Ze keek op en zag Tim op haar aflopen. “We gaan met z’n allen de stad in, heb je zin om mee te gaan?” hij schonk haar een glimlach. Ze keek van Tim naar haar telefoon. Ze had beloofd haar buurman te bellen. Als hij weer kleding nodig had betekende dat zij weer wat geld kon verdienen en dat geld kon ze goed gebruiken. Een week geleden had ze haar jurk voor het schoolfeest gekocht, die haar ondanks de uitverkoop een fortuin had gekost. “Sorry, ik kan niet” zei ze aarzelend en ze zag dat zijn glimlach verdween. “Ik wil wel” zei ze snel. “Maar ik heb beloofd dat ik mijn buurman zou helpen” legde ze uit. De glimlach keerde terug. “Heeft hij weer kleding nodig?” ze knikte enkel. “Denk je nog steeds dat die kleding voor hem is” vroeg hij haar. Ze haalde haar schouders op “Ik weet het niet” antwoordde ze. Tim was de enige die wist dat ze vrouwenkleding voor haar buurman kocht, ze had hem niet over de paspoppen verteld. Ze zag dat Tim zijn wenkbrauw op trok. “Je weet wat hij met de kleding doet” hoorde ze hem zeggen. Voordat ze het wist knikte ze en vertelde ze hem van haar bevindingen. “Hij kleed er paspoppen mee aan” ze zag zijn ogen groot worden. “Ik weet dat het vreemd is, maar wat kan het kwaad” zei ze snel, maar Tim leek niet overtuigd. “Ik weet het niet…” klonk zijn stem aarzelend. “Er gebeuren de laatste tijd vreemde dingen, zoals die vrouw die van de toren sprong” Tim richtte zijn blik even op de grond. “Beloof me dat je voorzichtig doet” klonk zijn stem. “Als hij iets geks doet, dan laat je me het weten. Oké?” en hij keek haar aan. “Gekker dan paspoppen?” was haar reactie. “Gekker dan paspoppen” herhaalde Tim. Ze sloot haar ogen en knikte. “App me als je klaar bent, wie weet zijn we nog in de stad” voordat ze het wist plaatste hij een kus op haar wang en liep weg.Verbaasd stond ze in de gang. Ze voelde haar mobiel in haar handen trillen. Ze keek op naar het scherm en zag dat ze een berichtje had. Die zou ze later wel lezen, ze moest nu eerst een telefoontje plegen. Ze toetste zijn nummer in en hoorde de telefoon overgaan. “Met Johan” hoorde ze hem zeggen. “Hoi Johan, je spreekt met Lisa”

Feuilleton, aflevering 7 :Lenie

Overal lagen papieren op tafel met al haar ideeën. Iedere keer kwam er weer een nieuw idee over een verhaal in haar hoofd op. Ze kon haar hoofd er niet echt bijhouden de laatste tijd. Misschien kwam het omdat haar moeder erg ziek was en vermoedelijk niet lang meer te leven had. Onwillekeurig moest ze de laatste tijd terugdenken aan haar jeugd in Enkhuizen. Ze was geboren in de Torenstraat in een oud pandje. Haar jeugd was niet echt fijn verlopen, haar vader was al sinds haar geboorte uit beeld. Als ze er haar moeder naar vroeg kreeg ze altijd te horen, dat hij al voor haar geboorte vertrokken was. Haar moeder hield vol dat ze zelfs zijn naam niet meer wist. Spelen deed ze altijd met haar neefjes en nichtjes. Toen ze wat ouder werd gingen ze soms met z'n alle zwemmen. Ze gingen dan de Oosterdijk over en de weilanden door, daar kon je heerlijk in het ondiepe water spelen. Ook ging ze vaak 's morgens vroeg als de vissersschepen binnenkwamen naar de haven. Bij het uitladen van de vis vielen er geregeld kleine vissen op de grond, die raapte ze dan op en nam ze mee naar huis. Ze was dan niet de enige, de kade stond vol met kinderen die allemaal vochten om een paar visjes. Zomers was het nog wel gezellig in de stad, veel toeristen en dagjes mensen die met hun boot in de haven lagen. Maar in de winter leek het wel of ze in Siberië woonde, uitgestorven straten  en altijd die koude wind die over het IJsselmeer aankwam waaien. Toen was ze al begonnen met schrijven, boven op haar kleine kamertje. Voor de ramen hing een deken om de wind die door de vele kieren drong tegen te houden. Af en toe kwam er familie uit Delft logeren en soms uit Spakenburg waar een broer van haar moeder woonde. Op school blonk ze niet echt uit, gewoon een gemiddelde leerling. Vrienden had ze niet echt, ze schaamde zich een beetje omdat al de andere kinderen wel over hun vader spraken maar zij nooit wist wat ze moest zeggen. Op een dag vertelde haar moeder dat ze gingen verhuizen, ze was toen een jaar of twaalf. Ze schrok zich rot, zomaar weg uit haar vertrouwde omgeving. Onwillekeurig was ze een beetje verliefd geworden op de oude gebouwen in Enkhuizen. Die hadden iets vertrouwds. Vooral de Drommedaris bij de haven had iets, ze kon het niet echt duiden. Misschien was het de ouderdom van het gebouw of het feit dat het gebouw misschien wel haar vader had gezien. Ze fantaseerde daar over in haar verhaaltjes.
Een week of twee later stond daar dan die verhuiswagen voor de deur. Met weemoed had ze de dagen daarvoor al haar spulletjes ingepakt, haar verhaaltjes keurig bijeengebonden in een mapje.
Terwijl de verhuizers de dozen en meubels in de auto sjouwden, liep ze nog een laatste rondje door Enkhuizen. Vanuit de Torenstraat liep ze naar het Venedie, over de brug de Spoorstraat in en dan de Havenweg op richting de Drommedaris. Daar aangekomen legde ze haar handen tegen de muren van het gebouw, ze voelde de warmte van de muur in haar trekken. Wat werd ze daar rustig van.
Langzaam liep ze weer terug naar de verhuiswagen.
Ze gingen wonen in Hooglanderveen, wat een verschil was dat geweest met haar leven in Enkhuizen. Een echt dorp vergeleken met waar ze eerst woonde. Het leek wel of haar moeder gek geworden was, hier was helemaal niks te doen. Ook moest ze plotseling iedere dag hele stukken fietsen naar Amersfoort. Ze trok zich steeds meer terug op haar kamertje om te schrijven.
Toen ze een jaar of vijftien was bleef ze soms even hangen in Amersfoort. Ze had daar de oude gebouwen ontdekt. Onwillekeurig werd ze daar ook weer aangetrokken door al die eeuwen oude gebouwen. Vaak liep ze door de Muurhuizen en over het Havik. Vooral het gebouw op nummer 25 vond ze mooi. Dat had van de mooie rode luiken en viel daardoor nogal op. Maar de Onze Lieve Vrouwetoren stond toch op de eerste plaats. Daar kon ze lange tijd naar kijken, soms ging ze stil tegen een van de muren staan om de warmte en de uitstraling van het gebouw in zich op te nemen.
Na haar middelbare schooltijd was ze gaan werken, maar dat bleek geen succes. Ze was vaak te afwezig met haar gedachten. Op een gegeven moment was ze afgekeurd, ze kreeg nu al jaren een uitkering. Ook had ze het benauwde van Hooglanderveen achter zich gelaten en woonde nu in een klein flatje aan de Arubalaan in Amersfoort. Een relatie had ze eigenlijk nooit gehad, misschien kwam dat wel door dat ze was opgegroeid zonder vader. Ze merkte dat ze daardoor toch niet zo makkelijk contact maakte met mannen. Echt uitgaan deed ze niet, wel ging ze bijna dagelijks bij Corazon koffie drinken. Dat vond ze ook een fijne omgeving om aan haar verhalen te werken.
Af en toe maakte ze dan een praatje met een van  de meisjes die daar werkte, Lisa heette ze.
En ze maakte regelmatig reizen, laatst was ze nog naar Rome geweest. Wat een ervaring al die oude gebouwen. Daar werd ze helemaal warm van als ze er nog aan dacht. Heimelijk was ze dan verliefd op zo'n gebouw. Ze had er een reisverhaal over geschreven, dat ze ook nog had kunnen verkopen.
Plotseling moest ze denken aan die keer dat ze bij Corazon zat en die man op haar afgekomen was. Ze was een beetje in haar schulp gekropen, maar hij had haar vriendelijk toegesproken. Hij was een jaar of 65 dacht ze. Een soort vaderfiguur die haar had overgehaald om een keer met hem uit te gaan. Aarzelend had ze ingestemd met zijn verzoek. Maar de avond was niet fijn verlopen. Ze was zomaar ineens niet goed geworden, duizelig, misselijk en ze had zich suf en verward gevoelt. De man had aangeboden haar thuis te brengen, ze had er amper iets van gemerkt maar de volgende dag lag ze uitgekleed in haar bed. Ze had geen idee hoe ze daar was gekomen. Van de man ontbrak ieder spoor. Daarna had ze zeker een uur onder de douche gestaan, ze voelde zich vies en verward.
Van de avond zelf wist ze ook niks meer. Deze ervaring had ze niet met iemand kunnen delen, haar moeder was eigenlijk niet meer aanspreekbaar. Ze zat nu al een maand in een verzorgingshuis. Haar geheugen liet haar steeds meer in de steek. Over haar vader viel helemaal niet te praten, wel vertelde haar moeder steeds meer over vroeger. Ze had daar door gehoopt dat haar moeder wat meer wilde vertellen. Zelf had ze de indruk dat ze toch meer over haar vader wist dan ze los liet.

Onrustig geworden door al die gedachten die door haar hoofd spookte, trok ze haar jas aan en besloot dit keer naar Corazon te gaan lopen voor haar dagelijkse koffieuurtje.

Feuilleton, aflevering 6: Johan

Hoe lang kende hij haar nu al? Op z'n minst toch alweer een half jaar.Van de vrouwen die hij regelmatig had gevolgd en had aangesproken was zij de enige die hem echt leek te vertrouwen. Na de eerste ontmoeting in Coffee Corazon had hij nog regelmatig met haar afgesproken. Ze had de eerste keer een reisverhaal voor hem geschreven een prachtig verslag over een reis naar Rome. Hij pakte uit zijn map het verhaal er nog eens bij. In gedachte volgde hij haar door de straten van Rome en voelde bijna haar liefde voor oude gebouwen. Zoiets had hij bij de andere nog nooit meegemaakt. Dat waren vaak afstandelijke vrouwen geweest, die hem zo snel mogelijk weer wilde vergeten. Dan voelde hij een soort woede opkomen en moest hij weer zien hoe hij die spanning weer kon kwijtraken. Dat deed hij meestal door op zoek te gaan naar dameskleding, het maakte niet uit hoe hij daar aan moest komen. Maar dat hielp hem weer te kalmeren. Hij kreeg verder nog niet veel hoogte van haar, maar dat maakte het des te spannender voor hem. Zijn fantasie kon hiermee op de loop gaan. Al jaren worstelde hij met dat probleem. Het deed wel ontspannen in gezelschap van een vrouw, maar dat was schijn. Lenie was daar echt een uitzonder op, net of zij ook ergens meezat. Ze leek afwezig de laatste tijd, hij moest daar toch eens achter zien te komen.
Dat afwezige paste niet in zijn plannen, dat leidde af van zijn eigen problemen. Al jaren worstelde hij met zichzelf en zijn houding tegenover vrouwen.
Hij legde de map met haar verhalen aan de kant en besloot weer verder te gaan met het opzetten van de steenmarter. Sinds 2 jaar was hij bezig met een cursus om dieren te leren opzetten. Dat maakte hem rustig. Achter hem op de kast stonden al wat vogels en een eekhoorn. Die waren al goed gelukt vond hij zelf. In zijn vriezer lagen nog een kat en een bunzing te wachten.
Vanmiddag ging hij zich weer bezig houden met zijn vrouwen. Die wachtte weer op zijn aandacht. De laatste aanwinst moest hij nog van een naam en geboorteplaats voorzien. Daar kon hij het Rome verhaal van Lenie mooi voor gebruiken. Nog wel even wat bijpassende kleding zien te vinden vanmiddag. Misschien wilde zijn buurmeisje Lisa hem wel weer helpen, die had altijd chronisch gebrek aan geld. Een echt over het paard getild wicht, maar ze had wel stijl als het op kleding aankwam. Wat extra geld voor haar zelf deed wonderen. Hij zelf durfde de kledingzaken bijna niet meer in. Dat begon op te vallen.
Hij keek even om het hoekje van de keuken de woonkamer in. Zijn andere meiden zaten keurig aangekleed op de bank en de stoelen. Op hun borst een naamplaatje met geboorteplaats en beroep.
Morgen zou hij weer op zoek gaan naar een nieuwe paspop, het liefst een donkere die had hij nog niet.

Feuilleton, aflevering 5: Zwijgende ooggetuige

Door co-auteur: ©Sabrina Diana 

Ze zag de grond op haar af komen. Ze gilde hard. De wind waaide door haar lange haren.  Even kneep ze haar ogen dicht. Toen ze haar ogen weer opende kon ze zien dat de grond niet meer ver weg was. Ze kon de groeven tussen de tegels zien. Het kon niet lang meer duren voordat ze de grond zou raken. 

Ze gilde, terwijl ze in haar bed overeind schoot. Haar ogen wijd geopend. Ze ademde zwaar en voelde het zweet over haar hoofd liep. “Het was maar een droom” hijgde ze. Ze kneep haar ogen dicht en haalde diep adem. Dit was al de zoveelste keer dat ze een nachtmerrie had. Ze stond op de hoge toren aan de rand van het Lieve Vrouwekerkhof. Ze had geen idee hoe ze daar was gekomen en ook geen idee wat er gebeurde, maar de droom eindigde altijd hetzelfde. Op de één of andere manier viel ze van de toren af.

De nachtmerries waren een week geleden begonnen. Een paar uur nadat het vreselijke ongeluk had plaats gevonden. De vrouw die van de Onze Lieve Vrouwetoren was gesprongen. Ze was op het nieuws, het internet stond er vol mee en je kon geen krant open slaan zonder dat er iets over de vrouw in stond. Het onderzoek was in volle gang, de politie had er zijn handen vol aan. De identiteit van de vrouw was nog steeds onbekend. En niemand leek haar te missen. Ze begreep niet hoe dat mogelijk was. Hoe kon je nou niet iemand missen. Er was toch altijd wel iemand die je zou missen?

Zij had de vrouw wel herkent. Ze kwam altijd op dezelfde dagen in Coffee Corazon, bestelde altijd hetzelfde en ging altijd rond dezelfde tijd weg. Ze zei nooit veel, maar glimlachte wel altijd vriendelijk als ze de vrouw haar bestelling bracht. De laatste keer dat ze de vrouw had gezien was anders en ze hadden zelfs een praatje gemaakt.

Ze kneep haar ogen dicht en kwam er al snel achter dat dit geen goed idee was. Ze zag de vrouw in haar rode broek van de toren af stappen en naar beneden vallen. Voordat de vrouw de grond raakte opende ze haar ogen. Ze had alles zien gebeuren, maar kon er met niemand over praten.
Ze had die middag onderaan de toren gestaan. Nog geen paar meter bij haar vandaan was de vrouw op de grond terecht gekomen. Er was zo veel bloed. Ze was snel weggerend. Gelukkig had niemand haar gezien. Ze had helemaal niet op het plein mogen zijn. Waarom moest ze ook zo nodig spijbelen?
Haar ouders zouden haar vermoorden als ze er achter kwamen dat ze weer gespijbeld had… Ze zou huisarrest krijgen, haar telefoon en laptop zouden waarschijnlijk afgepakt worden en ze kon het schoolfeest wel vergeten.

Sinds die dag had ze niet meer gespijbeld. Iedere ochtend reed ze op haar scooter naar school. De weg die zij reed leidde altijd langs het politiebureau. Ze reed nu al een week lang met een zwaar gevoel in haar maag langs het politiebureau.

Toen ze later die ochtend op haar scooter op weg was naar school stopte ze voor het politiebureau. Ze keek op naar het gebouw en twijfelde. Wat moest ze doen?

Feuilleton, aflevering 4: Onderzoek 2

Klaas de Jong stond voor het raam van zijn kantoor te kijken naar de Onze Lieve Vrouwetoren. Twee dagen geleden was op de televisie in "Opsporing verzocht" alle kleding van het slachtoffer getoond. Haar rode broek, witte blouse en lingerie van de Hema. Ook haar zwarte halfhoge schoenen van Tamaris Tevens was een summier signalement gegeven. Maar ja dat had tot nu toe nog niets opgeleverd. Hij had dus nog steeds geen idee wie het slachtoffer eigenlijk was. Wel hadden een hoop mensen haar zien lopen op het plein voor de toren, maar wat was blijven hangen was dat ze geen jas aan had en de rode broek die ze aan had. Ook de gids en de toeristen hadden geen goede beschrijving kunnen geven van haar gezicht. Ook had nog niemand haar als vermist opgegeven, dat maakte de zaak niet makkelijk. Uit de sectie was gebleken dat ze alleen de resten van een beschuitje kaas en koffie in haar maag had gehad. Hij schrok op door het geluid van de telefoon op zijn bureau.  Peinzend nam hij op, "Klaas de Jong, goedemorgen" Aan de andere kant hoorde hij een zachte stem die vertelde dat ze de oproep op de televisie had gezien. Het bleek een wat oudere dame te zijn, ze had met haar man op de dag dat de onbekende vrouw van de toren was gesprongen in Coffee Corazon koffie zitten drinken. Ze had zich de rode broek van de vrouw herinnert. Ook dat toen de vrouw binnen kwam ze een zwart jasje had aangehad. Maar ze kon zich niet meer voor de geest halen dat ze dat jasje ook aan had toen ze vertrok. De vrouw had samen met haar man zitten genieten van de koffie met appeltaart en verder niet op de vrouw gelet.  Op de achtergrond mompelde haar man nog wat. Volgens mijn man zei de vrouw had hij de bewuste vrouw wel eens eerder gezien bij Corazon. Ze zat toen achteraan in de zaak driftig te schrijven. Klaas de Jong bedankte de vrouw voor haar informatie en noteerde haar naam en telefoonnummer. Eindelijk dacht hij, er is nu weer wat meer info beschikbaar. Hij pakte zijn jas van de kapstok en riep zijn collega Piet Harlaar. "We hebben een tip, Piet. We gaan naar Corazon in de Krommestraat. ". Er staat een heerlijk voorjaarszonnetje als ze vanaf het politiebureau richting centrum lopen. Via de Molenstraat, Bollebruggang, Paternosterstraat en Langegracht lopen ze de Torengang in. Op de hoek van de Krommestraat zit Coffee Corazon. Bij binnenkomst stellen ze zich netjes voor en laten de foto's van de kleding zien die ook al op "Opsporing Verzocht" te zien waren. Op de vraag of ze iemand kennen die deze kleding aan had, misschien in combinatie met een zwart jasje, wordt direct de eigenaar erbij geroepen. De eigenaar Dirk-Jan Stip geeft aan dat er pas een zwart jasje is blijven hangen. Dat komt wel meer voor en hij heeft het keurig achter gehangen. Meestal komt iemand al de volgende dag om te vragen of er misschien iets gevonden is, maar voor dit jasje is nog steeds niemand geweest. Hij loopt naar achter om het op te halen en overhandigt het aan Klaas de Jong. Er zat alleen een huissleutel in zei Dirk-Jan. Geen adres of zo. Het bedienend personeel heeft ondertussen nog eens nagedacht en kunnen zich herinneren dat de vrouw vaak kwam om te schrijven. Ze dronk dan een Latte, soms met appeltaart erbij. Ook hadden ze een paar keer gezien dat er een beetje vreemde man aan haar tafeltje ging zitten. Ze gaven een vage beschrijving van de vrouw en de man.  Na iedereen bedankt te hebben gingen de beiden politiemannen weer terug naar het bureau. Ze waren in ieder geval weer een stapje verder gekomen.

Feuilleton, aflevering 3: Een jaar eerder

Hij zat al een tijdje naar haar te staren. Ze zat stil in een hoekje te schrijven. Voor haar een glas latte macchiato en een groot stuk appeltaart. Haar witte blouse stond mooi bij haar rode broek met gerende pijpen, over de stoel hing nog een zwarte leren jasje. Ze had wel stijl. Langzaam stond hij op en liep naar haar toe. Op de grond lag haar gebloemde sjaal. Hij bukte om hem op te rapen en vroeg: Is deze van jou?
Verrast keek ze op, lachte verlegen en zei ja. Mag ik bij je komen zitten vroeg hij en pakte meteen een stoel onder de tafel vandaan en ging zitten. Ze was te verrast om nog wat te zeggen en knikte gelaten. Wat ben je aan het schrijven vroeg hij en trok het schrift naar zich toe. Haar handen vielen stil op de tafel, haar beweging om het schrift terug te pakken verstilde. Dit was ze duidelijk niet gewent. Inwendig lachte hij, hij had het goed aangevoeld, zijn observatie was dus toch goed geweest. Een stil, teruggetrokken type, verlegen en duidelijk niet gewent aan direct contact. Wat drink je vroeg hij, maar wachtte haar antwoord niet af en bestelde nog een latte macchiato en voor zich zelf een espresso. Onderwijl begon hij in haar schrift te bladeren en delen te lezen. Hij zag gedichten, reisverslagen en korte verhaaltjes. Leuk zei hij, ik schrijf ook en geef verhalen uit. Zou je niet voor mij willen gaan schrijven vroeg hij haar. Ze keek bedenkelijk nog steeds niet op haar gemak vroeg ze: Maar ik ben helemaal niet zo goed in schrijven. Ik ga nog regelmatig naar het schrijverscafe hier in Coffee Corazon om nieuwe dingen te leren. Hij keek haar doordringend aan, keek nog eens in haar schrift en zei: O daar ken ik je dus van, je kwam me al zo bekend voor. Daar ben ik ook al een paar keer geweest. Verbaasd zei ze: Dan heb ik je zeker niet opgemerkt. Leuk!
Maar wil je echt niet een verhaal schrijven wat ik voor je kan beoordelen en misschien kan uitgeven in een blad waar ik voor werk? Ze dacht even na en stil zei ze ok.
Maar waar moet dat dan over gaan? Hij dacht even na en gaf antwoord: Reizen, een kort verhaal van mij part een sprookje. Daar kan ik wel wat mee. Als jij dat wil doen heel leuk. Maar hoe en waar moet ik dat dan heen sturen vroeg ze , ik ken je helemaal niet. O, sorry was zijn antwoord, ik heet Johan. En jij? Ik heet Lenie zei ze zachtjes. Mooie naam zei hij. Laten we over een week hier weer afspreken dat heb jij je verhaal af en dan regel ik weer koffie voor je met appeltaart. Hij gaf haar het schrift terug en hield gelijk even haar hand vast. Hij voelde dat ze eigenlijk haar hand wilde terugtrekken maar dat toch niet deed.
Ik betaal zei hij en stond op. Ik moet er weer vandoor. Ze leek bijna opgelucht. Onderweg naar de kassa keek hij nog even om, ze was al weer druk aan het schrijven.
Buiten gekomen lachte hij haast hardop, dat ging makkelijk. Ze wist niet dat hij haar al 2 weken iedere dag volgde. Hij liep fluitend de Krommestraat uit richting het Havik. Hier ging hij nog een hoop plezier aan beleven.
Binnen zat Lenie zich vertwijfelt af te vragen af ze de man nou echt al eerder had gezien.

Feuilleton, aflevering 2 :Onderzoek

Alweer vijf dagen geleden was het gebeurt. Inspecteur Klaas de Jong had nog steeds geen idee wie die jonge vrouw was die zichzelf van het leven had beroofd door van de toren te springen.

Hij was gebeld terwijl hij bezig was met een spinning les bij Health Center Amersfoort. Zijn collega aan de andere kant van de lijn klonk nogal opgewonden. Snel was hij op z'n fiets gesprongen en naar het Onze Lieve Vrouwekerkhof gereden. Daar trof hij een chaotische toestand aan. Het hele plein had vol gezeten met mensen, alle terrassen waren bezet geweest. Hulpdiensten probeerde mensen te kalmeren. De brandweer was bezig schermen te plaatsen rond het slachtoffer. Snel deelde hij orders uit, probeer zoveel mogelijk mensen te ondervragen. Hij liep om het geplaatste scherm heen om het slachtoffer te bekijken. Dat zag er niet prettig uit, ze was op haar gezicht terecht gekomen, daar gingen ze nog een hele klus aankrijgen.
Binnen in de toren stond het groepje toeristen met de gids, ze werden ondervraagd door collega Piet Harlaar. Aan hun gezichten zag hij wel dat hun dagje uit nog wel even zou nawerken.
Het plein was inmiddels hermetisch afgesloten. Iedereen die weg wilde werd ondervraagd.

Hij bekeek nog eens de eerste getuigen verslagen,maar hij werd er niet veel wijzer van. Niemand van de toeristen en de gids had een goed beeld kunnen schetsen van de vrouw. Alleen haar kleding was opgevallen. Fel rode broek en een witte blouse en zwarte schoenen. Over haar gezicht weinig informatie.
Ook nog geen meldingen binnen van vermiste personen. Hij hoopte nu op reacties van kijkers naar "Opsporing Verzocht ". Vanavond zou er aandacht worden besteed aan deze zaak.
Ondertussen werd hij wel gek van alle persaandacht, iedereen wilde antwoorden. Ook een aantal politieke partijen waren ze er mee gaan bemoeien. Burgerpartij Amersfoort eiste afsluiting van de toren voor toeristen. Zou wel met de verkiezingen te maken hebben, 19 maart konden de mensen weer stemmen en ze konden wel wat stemmen gebruiken. Maar ja ook de ondernemers op het plein roerde zich al. Het gebied rond de toren was nog steeds afgesloten met schermen. De cafe's zaten natuurlijk niet te wachten op zo'n uitzicht.
Nu maar hopen op meer aanwijzingen na de tv uitzending.

Feuilleton, aflevering 1 : Het Middelpunt

Het was druk bij Coffee Corazon in de Krommestraat te Amersfoort. Ze zat alleen aan een tafeltje in de hoek, zo kon ze alle andere bezoekers goed bekijken.  Hier was het allemaal begonnen, nu alweer een jaar geleden. Haar gedachten gingen terug naar haar eerste bezoek aan het schrijferscafe. Daar had ze hem ontmoet en zitten luisteren naar zijn mooie woorden. Had ze dat maar nooit gedaan. Daar twee tafels verder waar nu een ouder echtpaar zat te genieten van koffie met appeltaart. Langzaam dronk ze haar kopje leeg en stond op om te gaan afrekenen. In de verte klonken de tonen van het carillon van de Onze Lieve Vrouwetoren.  Buiten gekomen ging ze meteen naar links en daarna het steegje naast Corazon in. Na de kleine brug over de Langegracht sloeg ze rechtsaf en meteen weer links het straatje naar het Lieve Vrouwekerkhof in. Daaraan gekomen zag ze haar bestemming oprijzen tegen de blauwe hemel. De Onze Lieve Vrouwetoren blonk in het felle zonlicht. Even bleef ze twijfelend staan. Maar liep toen vastberaden richting de ingang toren, het kaartje voor de rondleiding van twee uur had ze vanmorgen al gekocht. Er stond al een groepje toeristen samen met de gids van het gilde te wachten. Klokslag twee uur deed de gids de deur naar de toren open en begon zijn verhaal, ze hoorde alles maar half. Haar gedachten dwaalde steeds meer af. Er was ook zo veel gebeurd de afgelopen week. Maar ja dat zou spoedig niet meer uitmaken. Gespannen volgde ze de gids hoger de toren op. In gedachten ging ze nog eens alles langs van wat er  zoal de afgelopen dagen was gebeurd. Op de hoogste trans aangekomen hield ze even de adem in, wat een prachtig uitzicht had je hier. Het leek wel of de hele wereld aan haar voeten lag. De gids liep met de rest van het gezelschap naar de andere kant van de toren. Dit was het moment waarop ze had gewacht. Ze deed haar schoenen uit en zette deze netjes naast elkaar neer. Toen klom ze op de reling en stapte  vooruit. Tijdens haar val bedacht ze nog dat zij nu even het middelpunt van Nederland was en straks zou er eindelijk eens over haar geschreven worden. Vlak naast het teken van het middelpunt van Nederland raakte ze de grond.