Feuilleton, aflevering 16: Aanhouding

Door : ©Sabrina Diana en ©Wim Lagendijk 

“Lies?” klonk Tim weer. Lisa haalde diep adem, “Ik ben niet helemaal eerlijk geweest over Johan” biechtte ze op. “Wat? Hij heeft toch niet aan je gezeten” alle alarmbellen leken bij Tim af te gaan. “Heeft hij je pijn gedaan?” hoorde zij hem vragen toen zij geen antwoord gaf. “Nee…” antwoordde ze. “Ja” zei ze verward toen ze terug dacht aan die middag. “Nee” verbeterde ze weer. “Hij heeft me geen pijn gedaan” verduidelijkte ze. “Wat is er dan met Johan?” hoorde ze hem vragen. Lisa haalde diep adem voordat ze hem haar ontdekkingen over de poppen vertelde. Dat de kleding die ze voor hem kocht voor de poppen was. “Ik denk dat Johan wat met de dood van de onbekende vrouw te maken heeft” ze zag Tim’s ogen groot worden. “Waarom denk je dat Lies?” hij legde zijn hand op haar knie. “Hij had me vanmiddag weer nodig…” begon ze en ze vertelde Tim wat er die middag was gebeurd. “Hij had in die kamer een pop die sprekend op haar lijkt” ze probeerde Lenie’s naam te ontwijken. “Dat zegt nog niet dat hij wat met haar dood te maken heeft” klonk Tim. “Hij trok mij uit de kamer toen hij mij daar zag. Ik…een week geleden lagen papieren van haar bij hem op tafel. Hoe kan dat Tim…” ze wist dat haar angst te horen was. Tim pakte haar gezicht vast en liet haar hem aankijken. “Je weet wie ze is, niet waar?” hoorde ze Tim zeggen. Zijn ogen staarde haar aan. Lisa keek weg. Ze sloot haar ogen en knikte terwijl er een traan over haar wang liep. “Als dat zo is Lies, dan moet je naar de politie gaan” hoorde ze hem zeggen. Lisa gaf geen antwoord. Diep van binnen wist ze dat hij gelijk had. Tim sloeg een arm om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. “Het komt allemaal goed Lies, dat beloof ik je” en hij plaatste een kus op haar bruine lokken.

Zenuwachtig liep Lisa het politiebureau binnen. Tim bleef zoals afgesproken buiten wachten. Dit was namelijk iets wat ze alleen moest doen. Aan de baliemedewerker vertelde waarvoor ze kwam. Die belde meteen naar boven. Even later kwam er een vrouw naar beneden. Ze stelde zich voor als Lida de Boer van afdeling zedenzaken. Lisa schrok, zedenzaken? Daar kwam ze toch niet voor. De vrouw merkte dat ze van slag was "Mijn collega is vandaag vrij, ik neem hem waar". Samen liepen ze naar een bespreekkamer. Lisa begon hortend haar verhaal te doen. Ze vertelde hoe de vrouw vlak voor haar voeten was neergevallen. Ook dat ze dacht te weten wie de vrouw was die van de toren was gesprongen. Dat ze zelf werkte bij Corazon en de vrouw daar regelmatig koffie had gedronken. Lida de Boer luisterde aandachtig en schreef af en toe wat op. Toen Lisa over Johan begon, keek Lida de Boer haar ongelovig aan. "Weet je dat zeker?" vroeg ze. "Poppen en kleren?" verbaasd luisterde ze verder naar wat Lisa te vertellen had. Na afloop bedankte ze Lisa hartelijk en begeleide haar naar de uitgang. "Je hoort nog wel van ons als we alles hebben nagetrokken" zei Lida terwijl Lisa naar buiten stapte. Buiten stond Tim op haar te wachten. Hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan.


Boven op haar kamer pakte Lida de Boer de zojuist met de post binnengekomen enveloppe van haar bureau op en begon nog eens te lezen wat er in de brief stond. Wel heel toevallig dat dat meisje dat verhaal kwam vertellen. Dat maakte de zaak veel ingewikkelder dan ze tot  dusver had gedacht. Ineens zo veel informatie en zo verrassend. Zo als het er nu uitzag wist ze nu de naam van de vrouw die van de toren was gesprongen. En dan die andere informatie! Als dat waar bleek te zijn, dan waren al die aangifte van de bedwelmde en verkrachte vrouwen ook opgelost.
Eerst koffie dan kon ze het even verwerken. Op de gang kwam ze Piet Harlaar tegen. In het kort vertelde ze hem wat er vanmorgen allemaal gebeurd was. Die keek haar verbijsterd aan. Die gaan we meteen aanhouden riep hij kom mee.


Verbijsterd zat hij op de achterbank van de politieauto. Met vier man hadden ze hem bij de sportschool aangehouden. Wat een vernedering zeg, iedereen had hem aangegaapt. Hij snapte er niets van, hoe hadden ze hem gevonden. Niets was er gezegd alleen of hij even mee wilden komen. Nu zat hij ineens tussen twee man op de achterbank, voorin nog twee man die hem af en toe via de spiegel aankeken. Ze stopte tot zijn verbazing voor zijn huis en toverde een huiszoekingsbevel uit hun zak. Of hij zelf de deur wilde openen, anders lieten ze hem open breken. Binnen gekomen zetten ze hem op een stoel en begonnen te zoeken. Zijn pc werd in een doos gedaan. Kasten en lades doorzocht. Langzaam werd hem duidelijk dat het er niet goed voor hem uitzag. Hij snapte nog steeds niet waar hij een fout gemaakt had. Al die jaren zo voorzichtig te werk gegaan en nu zomaar ineens was hij erbij. Ze waren klaar met zoeken en namen hem en een groot aantal dozen met zijn spullen erin mee.
Op het politiebureau aangekomen namen ze hem mee naar zedenzaken. Overal waar hij langs kwam werd hij minachtend nagekeken.
Hij werd in een cel gezet in afwachting van zijn verhoor. Veters uit zijn schoenen gehaald en riem af. Hij had het koud, zou dat van de zenuwen komen of omdat hij nog zijn sportkleding aan had?
De deur van de cel ging even later weer open. Begeleid door twee agenten werd hij naar de verhoorkamer gebracht. Op de tafel stond een opnameapparaat. De deur achter hem ging open en hij zag ze met z'n tweeën binnenkomen. De schrik sloeg hem om het hart.

Feuilleton, aflevering 15: Lisa

Door co-auteur: ©Sabrina Diana 

Lisa trok haar jurk recht en haalde een paar plukjes haar uit haar gezicht. Op de achtergrond was harde muziek te horen. Ze kneep haar ogen dicht. Ze voelde zich draaierig, licht in haar hoofd. Haar hoofd bonkte. Ze staarde naar haar spiegelbeeld en liet haar gedachten afdrijven naar Lenie. Lisa sloot haar ogen en haalde diep adem. Ze hield haar adem even vast en blies niet veel later de lucht weer uit. Ze wierp nog één blik in de spiegel waarna ze het meisjestoilet uitliep.

“Lies! Daar ben je” hoorde ze haar beste vriendin over de muziek schreeuwen. “Ik was even naar het toilet” antwoordde Lisa. Haar beste vriendin overhandigde haar een plasticbekertje met een licht gekleurde vloeistof. Lisa rook er aan en trok haar neus op door de geur van alcohol. Ze staarde naar het bekertje. Was het wel verstandig om nog een wijntje te nemen? Ze had thuis nadat ze zich had klaar gemaakt ook al stiekem twee glazen wijn gedronken en hier op het schoolfeest had ze er ook al twee gehad. Zou één wijntje meer of minder uitmaken? Ze had geen idee. Ze had wel vaker gedronken, maar was nog nooit eerder aangeschoten of dronken geweest. Ze nam een slok en liet de bittere vloeistof door haar keel glijden.

De harde muziek maakte plaats voor een langzaam nummer en voordat Lisa het wist stond ze samen met Tim op de dansvloer. Haar armen om zijn nek, zijn armen om haar middel. Ze leunde met haar hoofd tegen zijn schouder. Ze sloot haar ogen en wilde niks liever dan van dit moment genieten, maar wederom dwaalde haar gedachten af naar Lenie. Ze wilde haar ogen openen. De gedachten van haar wegduwen, maar op de één of andere manier lukte dat niet. Ze zag Lenie weer van de toren vallen gevolgd door al dat bloed. Lisa begon het steeds warmer te krijgen. Ze begon zwaarder adem te halen en kon zweetdruppeltjes op haar voorhoofd voelen. “Lies, gaat het wel?” hoorde ze Tim vragen. Hij pakte haar bij haar schouders vast en duwde haar van zich af. “Lisa?” vroeg hij nogmaals. Ze keek naar hem op en kon zijn bezorgdheid in zijn ogen zien. Er schoot een pijnscheut door haar hoofd. Ze pakte met haar hand haar hoofd vast en kreunde zacht. “Lisa?” zei hij nogmaals. Hij sloeg zijn arm om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. “Kom, we gaan naar buiten” hij begeleide haar de menigte door.

Lisa strompelde met hem mee. Haar voeten deden zeer. Toen ze buiten de frisse lucht tegen haar gezicht voelde haalde ze opgelucht adem. Tim liep met haar naar een bankje, waar hij haar liet zitten. De muziek van het feest klonk op de achtergrond. “Lies, gaat het wel?” vroeg hij terwijl hij voor haar neer knielde. Met gesloten ogen knikte ze. “Ja, het gaat wel weer” antwoordde ze. Ze hoorde hem opgelucht adem halen. “Je bent de hele avond al afwezig, wat is er aan de hand?” en hij nam naast haar plaats. Lisa viel stil. Wat moest ze antwoorden? Kon ze Tim de waarheid vertellen? Kon ze Tim over Lenie en Johan vertellen? 

Feuilleton, aflevering 14:arrogantie van de dader?

Rechercheur Lida de Boer had werkelijk nog geen enkel aanknopingspunt gevonden. De dader van alle aanrandingen de afgelopen maanden was nog steeds niet gevonden. Hij leek haast wel onzichtbaar toe te slaan. Ook zat er geen echt patroon in zijn handelen. Wel waren alle slachtoffers op dezelfde manier bedwelmt met GHB, dat was nu wel duidelijk. Maar een goede beschrijving van de dader had ze nog steeds niet, het leek wel of hij zich iedere keer aanpaste aan zijn slachtoffers en de omgeving waar hij ze oppikte. Wel ging ze er vanuit dat de dader toch ongeveer zestig jaar was. Ze had nu al twintig meldingen binnen. Maar vermoedelijk had niet iedereen aangifte gedaan. 

Onwillekeurig gingen haar gedachten terug naar gistermorgen. Toen was ze met haar collega Klaas de Jong meegegaan naar begraafplaats Rusthof. Ze hadden daar de anonieme vrouw begraven. Toch wel raar dat er geen enkele reactie binnen was gekomen, terwijl de vrouw zo nadrukkelijk in het nieuws was geweest na haar sprong van de Onze Lieve Vrouwetoren.
Haar onderzoek had enige dagen stil gelegen omdat er druk werd gezocht naar de naam van de vrouw. 


Hij sloot glimlachend zijn pc af, zonet had hij weer een aantal foto's toegevoegd aan zijn bestand. Ondertussen had hij toch al mooi foto's van zo'n dertig vrouwen uit Amersfoort en omgeving. Wat was het toch weer makkelijk gegaan gisteravond. Zo naïef ze vaak reageerde op zijn benadering. Je biedt ze een drankje aan en praat met ze mee en dan vertellen ze hun hele hebben en houwen. Als ze dan even niet opletten wat GHB in hun drankje en dan meenemen onder het mom van ik breng je wel thuis. Jaren geleden was het begonnen, zijn eerste liefde had hem zomaar gedumpt. Terwijl hij toch zo lief voor haar was geweest. Ze had hem gekrenkt tot op het bot. Door hard werken was hij maatschappelijk goed terecht gekomen, maar hij was al die jaren alleen gebleven. Af en toe pikte hij een vrouw op en dat was steeds meer ontaard in stiekeme observaties en later die bedwelming. Zich steeds onopvallend kleden en niet opvallen was nog het moeilijkst. Niet alle veroveringen waren goed gegaan een paar keer werkte de GHB niet goed en was hij bijna gesnapt en misschien wel herkend. Maar gelukkig was het gisteravond goed gegaan, wel had hij het werkterrein wat verplaatst naar de randgemeenten. Alleen die heisa rond die vrouw die van de toren gesprongen was die had hem behoorlijk van streek gemaakt, zonde toch dat iemand dat zomaar deed. Daar had hij toch wel een paar nachten slecht van geslapen. De komende tijd maar eens rustig aan doen, kon hij mooi zijn foto's eens ordenen en gelijk eens kijken of hij dat virus op z'n pc weg kreeg. Sinds een paar dagen leek het wel of de pc een eigen leven had. Hij moest dat wel zelf oplossen, de foto's waren te gevaarlijk om door andere te worden bekeken. Tevreden leunde hij achterover in zijn stoel en dronk zijn glasbier leeg.

Feuilleton, aflevering 13: Lisa

Door co-auteur: ©Sabrina Diana 

Het was twee weken geleden sinds ze op het Lieve Vrouwen plein stond. Twee weken sinds Lenie voor haar voeten neer viel. Haar identiteit nog steeds onbekend. Twee weken vol nachtmerries, die alleen maar erger leken te worden.

Het was een week sinds haar ontdekking bij haar buurman. Wat moest Johan met het schrift en de papieren van Lenie? Sinds haar laatste bezoek aan hem heeft ze hem geprobeerd te ontwijken. Dit lukte aardig goed en tot haar verbazing had hij ook geen contact met haar opgenomen. Was dit een goed teken? Of betekende dit dat hij wist dat zij in zijn papieren had gesnuffeld?

Lisa schudde haar hoofd. Vandaag was niet de dag om aan Johan of Lenie te denken. Ze keek op naar de kast waar haar donkerblauwe jurk hing. Het was een andere jurk dan de zwarte jurk die ze twee weken geleden op die dag had gekocht. Ondanks dat het de perfecte jurk was voelde het niet goed om die jurk naar het schoolfeest te dragen.

Ze hoorde haar telefoon overgaan en keek neer op de smartphone die naast haar op bed lag. Het was een berichtje van Johan. Ze kreeg het benauwd en haalde opgelucht adem toen ze het berichtje las. Hij had meteen een grote elegante ketting nodig voor bij de galajurk. Lisa keek op de klok, ze had geen tijd om vandaag naar de stad te gaan. Ze moest zich straks gaan klaar maken voor het schoolfeest. Ze keek haar kamer rond en liet haar oog vallen op haar juwelenkistjes. Daar moest wel iets tussen zitten. Ze draaide de kistjes één voor één om en liet de inhoud op haar bed vallen. Ze vond gelukkig snel wat ze zocht. Een grote ketting met fijne kleine glittersteentje, hij zou perfect bij de galajurk staan. Ze droeg hem zelf toch nooit. Lisa pakte een plastic tasje en liep daarna naar het huis van haar buurman.

Ze liep zijn achtertuin in en zag dat de deur naar binnen open stond. Lisa keek de woonkamer in, maar zag Johan nergens. Ze klopte aan, maar kreeg geen gehoor. “Johan?” riep ze, maar ook daar kreeg ze geen reactie op. Ze stapte zijn huis in en besloot om op onderzoek te gaan. Het eerste wat haar op viel was dat de papieren niet meer op de eettafel lagen. Lisa stapte de gang in en liep stilletjes de trap op. Voordat ze het wist stond ze voor de deur. Johan was nergens te bekennen. Misschien was hij bij de poppen? Ze haalde diep adem voordat ze de deur opende. Ze zag meteen dat hij niet in de kamer was, maar stapte alsnog naar binnen. Er was een nieuwe pop die haar aandacht trok. Ze droeg een korte zwarte pruik samen met de rode broek, de gebloemde sjaal en een witte blouse. Lisa zag dat er een kaartje op de sjaal geprikt was. Ze liep dichter naar de pop toe. De pop kwam haar bekend voor. Deed haar aan iemand denken, maar ze kon het niet precies plaatsen. Haar ogen werden groot toen ze zag wat er op het kaartje stond.

Lenie
Schrijfster

De rest kon ze niet lezen. “Lisa?” hoorde ze Johan zeggen. Haar ogen werden nog groter en ze keek op. In de deuropening stond Johan met een frons op zijn gezicht. “De achterdeur stond open. Ik heb een ketting meegenomen” zei ze snel terwijl ze de hengsels van het tasje fijn kneep. Johan zei niks. Hij pakte haar bij haar pols vast en trok haar de kamer uit. Lisa probeerde zich los te trekken, maar Johan was te sterk. “Laat me los” zei ze. Ze wist zeker dat haar angst in haar stem te horen was. “De volgende keer bel je gewoon aan bij de voordeur” mompelde Johan terwijl hij haar de trap af trok. Lisa knikte hevig, hopend dat hij haar dan los zou laten, maar dat gebeurde niet. Ze trok nogmaals aan haar arm, tot haar verbazing liet Johan los. Lisa liet het plastic tasje op de grond vallen en rende snel naar de woonkamer, waarna ze door de open achterdeur het huis uit rende. Ze rende zo hard als ze kon terug naar huis. Ze sprintte de trap op, sloot haar slaapkamer met een klap dicht en liet zich langs de deur naar beneden glijden.

Wat moest Johan met een pop die sprekend op Lenie leek? Waarom had hij Lenie’s papieren? Had hij wat met haar dood te maken?

Lisa probeerde rustig adem te halen. Ze keek op naar haar jurk. Ze moest kalmeren. Vanavond was haar avond. Die liet ze zich niet door Johan of Lenie afnemen. Ze stond op en begon zich klaar te maken. Eerst stak ze haar lange haren op, daarna bracht ze wat make-up aan en als laatste trok ze de donkerblauwe jurk met zwarte stiletto’s aan.

Ze bekeek zichzelf in de spiegel. Ze zag er geweldig uit en was klaar voor vanavond.

Feuilleton, aflevering 12: Rome

Ze legde de telefoon neer en barstte in snikken uit. De dood van haar moeder, de gevonden informatie over haar vader en de plotselinge eenzaamheid werd haar even te veel. De enveloppe met alle gegevens die ze bij haar moeder gevonden had lag op de grond. Boos gaf ze er een trap tegen. Wat een leugens allemaal al die jaren. Haar moeder had het al die tijd wel geweten. God, wat haatte ze haar moeder ineens. Ze pakte haar jas en sleutels en rende naar buiten, ze moest er even uit. Buiten aangekomen liep ze het vlakbij gelegen bosgebied Klein Zwitserland in. Langzaam kwam ze weer wat tot rust en besloot naar het centrum te lopen.

De weg liep langzaam omhoog en in gedachte zag ze zich lopen op de Borgo in Rome. De weg er na toe liep langzaam vanaf de wijk Trastevere omhoog en boven had je een prachtig uitzicht over de oude stad. Langs de Fontana dell"Acqua Paola ging de weg langzaam hoger. Ze zag zich weer zitten bij bar Tasso aan de Passeggiata di Gianicolo waar ze een heerlijke espresso had gedronken. Naast haar zat een priester een boek te lezen. Opeens klonk er een doffe knal, de priester had zijn boek neergelegd en was in gebed verzonken. Na dat hij zijn gebeden had gezegd begon hij een gesprekje en vertelde dat dat het kanonschot van 12 uur was geweest. Dat word al 150 jaar gedaan om het middaguur aan te geven. Hij bleek een paar jaar in Utrecht te hebben gestudeerd en sprak goed Nederlands. Ze stond op en bedankte hem voor het gesprek. Langzaam liep ze de heuvel af, richting de via di Porta Santo Spirito. Ze kwam op de via Borgo Santo Spirito en keek naar links. De adem stokte in haar keel, ze kreeg het warm en koud tegelijk. Haar hart ging als een razende te keer. Langzaam liep ze verder. Het was enorm druk en al die mensen bezorgde haar een onprettig gevoel. Dichterbij gekomen voelde ze vlinders in haar buik, dat gevoel had ze al jaren niet gehad.
De mensen om haar heen zag ze al niet meer, alles vervaagde even voor haar ogen. En ineens was ze er. Ze voelde de warmte haar omhelzen en ze kwam weer tot rust. Warme stralen omhulde haar en ze voelde zich voor het eerst rustig. Dat had ze tot dus ver nog maar een paar keer eerder meegemaakt. Ze omhelsde het gevoel met beide armen. Verliefd op een gebouw wie had dat kunnen bedenken en nog wel het Vaticaan. Al die mensen zou ze niet kunnen uitleggen dat zij voor dat gebouw was gekomen en niet voor de Paus of het plein. Bijna niemand wist van haar liefde voor gebouwen, ze dachten dat ze eenzaam was. Maar als ze in Amersfoort bij de toren stond dan had ze hetzelfde of zelfs een nog warmer gevoel.

Intussen was ze het centrum van Amersfoort binnengelopen en bij de toren aangekomen raakte ze de muren met beide handen aan. Zachtjes vertrouwde ze haar geliefde toren al haar ellende toe. Die belazerde haar niet en luisterde zonder commentaar naar al haar verhalen. Ze had de gemeente al een keer een brief gestuurd met het verzoek of ze met de toren kon trouwen, maar daar was nooit een antwoord opgekomen. Eigenlijk snapte ze dat ook wel, maar ja het zou mooi geweest zijn.

Ze hoopte gauw antwoord op haar telefoontje te krijgen. Als ze weer thuis was zou ze alle gevonden gegevens voor hem op de mail zetten.