Feuilleton, aflevering 11: meer over Johan

Ziek werd hij soms van zich zelf. Van jongs af aan voelde hij zich onzeker en niet begrepen.

Zijn jeugd en opvoeding waren een hel geweest, hij kon er niets anders van maken. Zijn vader was altijd weg geweest en als hij er wel was dan kreeg hij slaag. Moeder was meestal te laveloos van de drank om voor het eten te zorgen. Uiteindelijk had zijn oma hem in huis genomen. Hij was toen een jaar of drie. Maar als hij daar op terugkeek dan zat daar misschien nog wel het grootste probleem. Oma wilde eigenlijk liever een kleindochter en kleedde hem thuis vaak aan als meisje. Zijn haar mocht niet kort geknipt. Ze noemde hem ook altijd Jo of Hanna. Toen hij eenmaal naar de lagere school ging werd hij vaak gepest om zijn lange haar, ze dachten ook dat hij een oude moeder had. Steeds meer trok hij zich terug in een hoekje van de klas en thuis zat hij vaak op zijn kamer te spelen. Altijd met poppen, oma had geen ander speelgoed in huis. Op zijn zestiende had hij het huis van oma verlaten en was gaan zwerven. Uit woede had hij direct dat lange haar weggeschoren, hij wilde niet meer als meisje gezien worden. Helaas bleek dat hij daardoor nog meer op viel. Met zijn engelachtige gezicht en dat kale hoofd had hij nog meer bekijks en kon hij moeilijk in de menigte opgaan. Hij had nog een korte verkering gehad met een meisje maar dat was niet echt iets geweest. Later had hij nog gehoord dat ze een kind had gekregen, maar of dat van hem was? Hij was er niet meer mee bezig geweest.

Uiteindelijk was hij naar het buitenland gevlucht en was in Rome terecht gekomen. Hij had zijn haar weer laten groeien. Wat een verademing was dat geweest, vrouwen behandelde hem als een van hun. Hij kon ze bijna onopvallend benaderen en observeren. Zo was het begonnen, langzaam was hij in staat om ze bijna onzichtbaar gade te slaan. Sommige waren zo naïef dat hij al hun telefoongesprekken kon afluisteren, ze praten vrijuit waar hij bij zat. Op een dag was hij alle gegevens gaan opschrijven en zo had hij al snel van een hoop vrouwen een dossier. Zelfs had hij geleerd hoe hij hun computers moest hacken en kon zo steeds meer in hun leven duiken.

Nu woonde hij al weer jaren in Amersfoort, daar was hij gewoon weer opnieuw begonnen met zijn observaties van vrouwen en meisjes. Hier had hij ook zijn passie voor poppen weer nieuw leven ingeblazen. In het begin was hij zelf nog kleren gaan kopen voor de poppen. Soms zelfs als vrouw verkleed, maar daar was hij mee gestopt. Dat was te veel gaan opvallen. Een als vrouw verklede man van tegen de 60 viel wel heel erg op. Voor alle poppen had hij intussen een levensbeschrijving samengesteld. De vrouwen die hij daarvoor had gebruikt moesten eens weten. Alles wist hij van ze.
Hij ging vaak bij Coffee Corazon koffie drinken en begon dan zomaar een gesprek met iemand. Een keer per maand ging hij uit eten bij Ristorante San Giorgio in de Krommestraat. Met de eigenaar kon hij dan weer eens Italiaans praten en zo zijn fijne tijd in Rome herbeleven.

Voor het kopen van de kleding had hij intussen ook een oplossing gevonden. Gelukkig kon hij af en toe zijn buurmeisje Lisa bellen. Die wilde voor extra geld wel kleding voor hem kopen.

Alleen ze begon zich wel erg nieuwsgierig te gedragen. Hij had de laatste keer dat ze bij hem binnen was geweest zijn aantekeningen toch beter moeten opbergen.

Feuilleton, aflevering 10: Lisa

Door co-auteur: ©Sabrina Diana 

Ze drukte op de bel, tas in haar hand. Ongeduldig tikte ze met haar voet op de grond. Het had haar bijna de hele middag gekost om die stomme rode broek met een bijpassende gebloemde sjaal te vinden. Toen ze eindelijk een rode broek in de juiste maat en een gebloemde sjaal die er niet bij vloekte had gevonden, waren Tim en de rest natuurlijk al lang niet meer in de stad. Ze had niet eens de moeite genomen om hem nog te appen. Ze belde nogmaals aan. Eindelijk werd er opengedaan en verscheen Johan in de deuropening. Nog geen paar seconde later klonk er het gerinkel van de telefoon. Johan keek even om “Kom anders even binnen” nog voordat Lisa kon antwoorden was hij weg. De voordeur stond nog open. Lisa twijfelde even, de woorden van Tim spookte door haar hoofd, “Beloof me dat je voorzichtig doet”. Hoe gevaarlijk kon het zijn om bij haar buurman naar binnen te gaan? Hij kleedde dan wel misschien poppen aan, zette dieren op en gedroeg zich soms vreemd, maar gevaarlijk? Nee, dat was hij niet. Toch?

Aarzelend liep ze naar binnen en sloot de deur. Ze liep door naar de woonkamer, maar zag dat hij daar niet was. Ze bekeek de woonkamer aandachtig. Lag daar op de bank nou een korte zwarte pruik? Wat moest hij daar nou weer mee? Misschien was het voor één van de poppen. Op de eettafel stond een uil die haar eng aanstaarde. Lisa schudde haar hoofd, “Maak jezelf niet gek Lies” zei ze zacht. Haar ogen vielen op de papieren, proppen en pennen die over de eettafel verspreid lagen. Lisa keek nog even om, maar zag haar buurman nergens. Ze liep op de tafel af en bekeek nieuwsgierig de papieren. Er was een blad waar wat regels op geschreven stonden, de meeste waren doorgekrast en onleesbaar.

Stil zat ze in een hoekje te schrijven. Haar korte zwarte haren hingen als een gordijn om haar gezicht. Ze had geen idee dat ik  al minuten lang naar haar staarde. Door haar rode broek en witte blouse viel ze meteen op. Op de grond spotte ik haar gebloemde sjaal. Dat was precies wat ik nodig had.

De rest was onleesbaar. Het kleine stukje tekst zorgde voor rillingen op haar rug. Het had iets griezeligs. Naast dit blad lag een ander vel. Hier was een lijstje opgeschreven.

Coffee Corazon
Jonge vrouw                    -             kort zwart haar, begin 30
Rode broek
Witte blouse
Zwarte leren jack
Gebloemde sjaal            -             lag op de grond
Druk aan het schrijven

Onderaan het lijstje was iets doorgekrast. Het was een klein woord. Lisa bekeek het aandachtig. Begon het woord met een L? Ze knipperde met haar ogen, maar het hielp niet. Het bleef onleesbaar. Ze legde het papier met het lijstje weer terug op dezelfde plaats en keek verder. Er lag zo veel op tafel. De papieren met een ander handschrift trokken haar aandacht. Dat was niet het hanenpootje van haar buurman. Lisa bestudeerde het handschrift, het kwam haar bekend voor. Haar ogen werden groot. Het was het handschrift van Lenie! Snel pakte ze de andere papieren. Ook deze teksten waren allemaal in het handschrift van Lenie. Wat moest Johan met de teksten van Lenie? Ze schoof wat papieren aan de kant waardoor wel een heel bekend schrift tevoorschijn kwam. Het was het schrift waarin Lenie altijd in Coffee Corazon schreef. Met trillende handen pakte Lisa het schrift op en slikte even. Wat moest Johan hier mee? Ze hoorde zijn voetstappen op de trap. Snel legde ze het schrift terug onder alle papieren. Op dat zelfde moment liep Johan de woonkamer in. “Sorry, waar waren we…” hij keek op, viel stil en keek haar vragend aan. Lisa draaide zich naar hem om en hield snel de papieren tas in de lucht. “Ik heb een rode broek en sjaal voor je gevonden” zei ze snel. Johan pakte de tas aan en keek er even in. “Nou uhh… dan ga ik maar weer” zei ze aarzelend. Voorzichtig liep ze de woonkamer uit. Ze hield haar hand op de deurklink toen ze hem haar naam hoorde roepen. Lisa versteende en kneep haar ogen dicht. Had hij door dat zij in zijn papieren had geneusd? Ze kon zijn voetstappen dichterbij horen komen. Even later voelde ze dat hij haar schouder vast pakte. “Gaat alles wel goed met je?” klonk zijn stem. Langzaam draaide ze zich om. Ze hoopte dat haar angst niet zichtbaar was. “Hoe zo?” vroeg ze hem. Haar stem trilde een beetje, maar gelukkig ging dat aan Johan voorbij. “Je vergeet je geld” hij viste het geld uit zijn broekzak en overhandigde het aan haar. Lisa probeerde vriendelijk te lachen, waarna ze snel de deur opende en naar buiten stapte. Toen ze hem de deur hoorde sluiten haalde ze opgelucht adem. Ze pakte haar telefoon en zag dat ze het berichtje wat ze die middag op school had ontvangen nog steeds niet had gelezen. Ze opende het bericht en liet haar ogen over de woorden glijden.

Doe voorzichtig Lies.
xx Tim

Feuilleton, aflevering 9: Een paar weken voor het einde

Op het politiebureau sloeg rechercheur Lida de Boer het dossier dicht dat ze nu al een groot aantal keren had doorgenomen. Al een aantal maanden kwamen er verschillende aangiften binnen over vrouwen die na een avondje uit bedwelmt waren en niet meer wisten wat er met hun gebeurd was. De ene keer bleek dat ze thuis ontkleed in hun bed wakker waren geworden en soms waren ze in het bos wakker geworden. Vreemd was dat het iedere keer in een totaal ander deel van Amersfoort was gebeurd en ook al een aantal keer in een van de omliggende plaatsen. Vaak hadden de vrouwen het over een al wat oudere man. Maar de beschrijvingen van het signalement liepen zo sterk uiteen dat ze er nog steeds geen goed daderprofiel had kunnen samen stellen. Het leek wel of de man de vrouwen van te voren had geobserveerd en ook goed wist waar ze woonden.
Ze vermoede ook dat er ook heel veel vrouwen uit schaamte geen aangifte hadden gedaan. Wel hadden er een aantal het vage idee dat de dader hun ook op de foto had gezet. Bij navraag op de locaties waar de vrouwen de bewuste avond waren uit gegaan was ook niet veel extra info boven gekomen. Het waren vaak drukke locaties met een hoop mensen geweest. Ze legde zuchtend het dossier weer in haar bureaula.


Een week geleden was ze gebeld door het verzorgingshuis waar haar moeder verbleef. Het ging plotseling erg slecht met haar. Lenie was er als een speer heen gereden en was nog net op tijd om haar moeder de laatste adem te zien uitblazen. Ze had helaas geen woord meer met haar moeder kunnen wisselen. Ze had zich totaal verlaten gevoelt die dag. Daarna was alles in een soort roes verlopen. Alles moest ze alleen regelen. De rouwkaarten, de uitvaart en de begrafenis. Ze wist zelfs niet welke muziek haar moeder mooi gevonden zou hebben. Er was weinig familie op de uitvaart aanwezig geweest, al jaren was er weinig tot geen contact geweest, zeker toen haar moeder in het verzorgingshuis was opgenomen.

Ze had haar moeders kamer al leeg moeten halen, er was een wachtlijst dus het verzorgingshuis wilde zo snel mogelijk een ander in de kamer hebben. Er was niet veel persoonlijks aanwezig in de kamer. De paar spullen van haar moeder had ze al mee naar huis genomen. Morgen ging ze het huis van haar moeder in Hooglanderveen doorlopen, dat had ze nog steeds aangehouden. Ze had de ijdele hoop gehad dat ze misschien nog naar huis terug had gekund.

De volgende morgen
Lenie stapte het huis van haar moeder binnen, de stilte overviel haar, allerlei gedachten spookte door haar hoofd. Ze besefte nu pas dat ze er helemaal alleen voor stond. Doelloos liep ze van de ene kamer naar de andere. Het huis wilde ze gaan verkopen, ze kon hier niet wonen, Veel te groot en ze had genoeg aan haar eigen kleine flatje. In de slaapkamer aangekomen trok ze wat kasten open en keek wat er nog aan kleding van haar moeder hing. Dat moest ook nog allemaal weg. Ze zou alles op laten halen door de kringloop.

Ze trok een lade open in de commode die in de slaapkamer stond. Met een klap viel de lade op de grond. Toen ze hem terug wilde schuiven viel haar oog op een enveloppe die achter tegen het kastje was geplakt. Voorzichtig trok ze deze uit het kastje en maakte de enveloppe open. Erin zat een brief van haar moeder. Langzaam begon ze te lezen. Er stond in hoe haar moeder haar vader had leren kennen en ook hoe hij heette. In de enveloppe zat nog een enveloppe, voorzichtig maakte ze deze open. Er kwam een foto uit te voorschijn. Ze keek er na en slaakte een gil, de foto viel op de grond. Die man kende ze, dat was degene die haar mee uit had gevraagd en had bedwelmd. De zelfde ogen en neus. Zelfs zijn lach was het zelfde. Verslagen pakte ze de foto op en samen met de brief stopte ze deze in haar tas. Ze moest hier weg en liep snel naar haar auto.

Thuis aangekomen pakte ze de telefoon, ze toetste een nummer in. Toen er werd opgenomen zei ze met een snik in haar stem "Je moet me helpen, ik heb gegevens nodig over iemand. Jij bent de enige die me kan helpen"

Feuilleton, aflevering 8: Zwijgende ooggetuige 2

Door co-auteur: ©Sabrina Diana 

Nog geen twintig minuten later reedt ze het schoolplein op. Ze plaatste haar scooter in de stalling en kneep even haar ogen dicht. Waarom was niet naar binnen gegaan? Waarom had ze de agenten niet de informatie gegeven waar zij nu al een week naar zochten? Ze durfde niet, kon het niet. Maakte dit haar een slecht persoon? Veel tijd om er verder over na te denken had ze niet. De schoolbel klonk, waarna niet veel later haar vriendinnen haar riepen.

De lessen voor de pauze leken langer dan normaal. Tijdens de pauze zat ze met haar vriendinnen in de kantine. Iedereen kletste, maar zij staarde enkel voor zich uit. Ze pakte haar mobiel en zag dat ze twee gemiste oproepen had van haar buurman. Waarom zou hij haar zo vroeg op de dag gebeld hebben? Had hij nu alweer vrouwenkleding nodig? Hoeveel poppen had die man nog om aan te kleden? Ach wat kon het haar schelen… Op deze manier verdiende ze weer wat geld.

Ik zit op school.
Bel je vanmiddag.

Sms’te ze hem waarna ze zuchtte. Ze vond het vreemd toen haar buurman haar vroeg om vrouwenkleding voor hem te kopen, maar stelde geen vragen toen hij haar er een aardig bedrag voor aanbood. In het begin dacht ze dat de kleding misschien voor hem was. Dat hij zich thuis graag verklede als vrouw. Die mensen heb je toch? Maar wat zij in één van de kamers in zijn huis aantrof was iets wat ze nooit had verwacht… Ze wist het nog heel goed. Ze had kleding voor hem gekocht, hij wilde perse een galajurk. Ze had de galajurk gebracht en was opzoek naar de badkamer toen ze de deur naar de kamer opende. Overal zaten of stonden poppen. Niet zo maar poppen, nee paspoppen. Wat moest haar buurman met zoveel paspoppen? Haar ogen werden groot toen ze de kleding van de poppen herkende. Het was de kleding die zij had gekocht. Toen ze haar buurman hoorde had ze de deur snel dicht gedaan en deed net alsof ze de badkamer had gevonden. Ze had hem niet laten merken dat ze de kamer met paspoppen had gezien.

In de middag had ze maar drie lessen, gelukkig gingen die sneller dan de lessen in de ochtend. Voordat ze het wist zat haar schooldag er op. Ze liep met haar tas over haar schouder en haar mobiel in haar hand door de gang toen ze haar naam hoorde. Ze keek op en zag Tim op haar aflopen. “We gaan met z’n allen de stad in, heb je zin om mee te gaan?” hij schonk haar een glimlach. Ze keek van Tim naar haar telefoon. Ze had beloofd haar buurman te bellen. Als hij weer kleding nodig had betekende dat zij weer wat geld kon verdienen en dat geld kon ze goed gebruiken. Een week geleden had ze haar jurk voor het schoolfeest gekocht, die haar ondanks de uitverkoop een fortuin had gekost. “Sorry, ik kan niet” zei ze aarzelend en ze zag dat zijn glimlach verdween. “Ik wil wel” zei ze snel. “Maar ik heb beloofd dat ik mijn buurman zou helpen” legde ze uit. De glimlach keerde terug. “Heeft hij weer kleding nodig?” ze knikte enkel. “Denk je nog steeds dat die kleding voor hem is” vroeg hij haar. Ze haalde haar schouders op “Ik weet het niet” antwoordde ze. Tim was de enige die wist dat ze vrouwenkleding voor haar buurman kocht, ze had hem niet over de paspoppen verteld. Ze zag dat Tim zijn wenkbrauw op trok. “Je weet wat hij met de kleding doet” hoorde ze hem zeggen. Voordat ze het wist knikte ze en vertelde ze hem van haar bevindingen. “Hij kleed er paspoppen mee aan” ze zag zijn ogen groot worden. “Ik weet dat het vreemd is, maar wat kan het kwaad” zei ze snel, maar Tim leek niet overtuigd. “Ik weet het niet…” klonk zijn stem aarzelend. “Er gebeuren de laatste tijd vreemde dingen, zoals die vrouw die van de toren sprong” Tim richtte zijn blik even op de grond. “Beloof me dat je voorzichtig doet” klonk zijn stem. “Als hij iets geks doet, dan laat je me het weten. Oké?” en hij keek haar aan. “Gekker dan paspoppen?” was haar reactie. “Gekker dan paspoppen” herhaalde Tim. Ze sloot haar ogen en knikte. “App me als je klaar bent, wie weet zijn we nog in de stad” voordat ze het wist plaatste hij een kus op haar wang en liep weg.Verbaasd stond ze in de gang. Ze voelde haar mobiel in haar handen trillen. Ze keek op naar het scherm en zag dat ze een berichtje had. Die zou ze later wel lezen, ze moest nu eerst een telefoontje plegen. Ze toetste zijn nummer in en hoorde de telefoon overgaan. “Met Johan” hoorde ze hem zeggen. “Hoi Johan, je spreekt met Lisa”