Feuilleton aflevering 19 : Epiloog

Hij zat aan een tafel bij Coffee Corazon te schrijven, toen ze binnenkwam. Verbaasd keek ze naar al die mensen die bij hem aan tafel zaten. Hij had niets gezegd over andere mensen. Ze zouden toch alleen wat gaan drinken. Hij keek op en wenkte haar dichterbij. "Hoi, laat ik je even aan de andere voorstellen. Dit is Lida de Boer en naast haar zit Piet Harlaar. De man hier links van mij is Johan." Verbaasd keek ze de mensen aan tafel aan. Hoe kon het dat al die personen hier zaten? "Maar," Stamelde ze, "je had die mensen toch voor je verhaal verzonnen?"
"Dat klopt, maar jij moet toch weten dat personages uit een verhaal in je hoofd wonen en daardoor tot leven komen. Je ziet dat niet iedereen hier ook is. Lenie van Wamelen is tenslotte van de toren gesprongen en begraven. Die is dood en daar kan ik dus weinig meer mee. Is ook niet zo fris om haar hier weer aan tafel te hebben zitten. En Klaas de Jong? Ja, die zit nu vast in zijn cel. Dat is jammer voor hem. Hij is ook nog steeds erg boos dat ik hem al die aanrandingen in de schoenen heb geschoven. Een glansrijke politieloopbaan in een hoofdstuk naar de knoppen" Hij lachte luid.
"Maar ik zie dat Lisa en Tim hier ook zijn?" Ze keek snel achterom en zag aan Lisa naar haar zwaaien, Tim zat vlak naast haar en keek verliefd naar Lisa. Zou het dan toch waar zijn, dat je eigen karakters in jou aanwezig tot leven konden komen?
"Kijk"' zei hij,"Daar in de hoek helemaal achteraan in die donkere hoek zitten twee mensen die hebben het verhaal niet gehaald. Die linkse dame is jou tante Wietske, die wilde we allebei een rol in het verhaal geven, maar die wilde geen slachtoffer spelen. Daardoor valt ze nu buiten ons gezichtsveld. Die vrouw ernaast is Annemarie uit Delft, zij probeerde mij met een etentje om te kopen. Dat was bijna gelukt, alleen bij het toetje van Ben en Jerry ijs ging het mis. Ze was de slagroom vergeten. Tsja, dat was stom. Dus ook voor haar geen rol."
Ondertussen had Lisa de drankjes gebracht, zij moest tenslotte haar rol als serveerster bij Corazon vervullen. Ze brachten een toast uit op het geweldige succes van HUN boek en de prachtige recensies door het grote lezerspubliek gegeven.
Hij stond op en omarmde haar. "Ik moet er weer vandoor, ik zal dat zooitje ongeregeld meenemen. Dan kun jij nog even rustig blijven schrijven aan je nieuwe verhaal.  Nogmaals bedankt voor je inzet en je mooie personages. Wie weet schrijven we nog eens wat samen."
Hij liep naar de uitgang, keek achterom en zag haar alweer druk met pen en papier. Zag hij het goed? Het leken wel piramides daar op de achtergrond. Hij schudde zijn hoofd en knipperde met zijn ogen.  Ze was zag hem niet eens meer staan. Het was een mooi beeld zoals ze daar zat. Rode broek, witte blouse en over haar stoel een zwart leren jasje met een gebloemde sjaal. Haar donkere haren hingen voor haar mooie ogen. Vrolijk liep hij naar buiten. Die kwam er wel als schrijfster.

Feuilleton Aflevering: 18 , Het Middelpunt

Ze liep door de lege gangen. De schooldag zat er voor haar weer op. Toen ze het schoolplein op liep hoorde ze een bekende stem haar naam roepen. Niet veel later voelde ze dat iemand haar hand vast pakte. Lisa keek op en zag Tim met een glimlach naast haar staan. Ze glimlachte terug. “Heb je nog wat van de politie gehoord” vroeg hij terwijl hun armen zachtjes heen en weer zwaaide. Lisa schudde haar hoofd, “Nee, nog niks” antwoordde ze. Samen liepen ze richting de fietsenstalling, waar Tim’s scooter stond. “Laat je me weten als je wat hoort” klonk zijn stem. “Doe ik” knikte Lisa. “Ben je vandaag niet op de scooter?” vroeg hij toen hij haar scooter niet in de stalling zag staan. “Ik ben met de bus” legde Lisa uit. Tim keek haar vragend aan. “Lekke band” antwoordde ze terwijl ze met haar ogen rolde. Dit deed Tim glimlachen. “Heb je anders een lift nodig?” maar weer schudde Lisa haar hoofd. “Nee, dankjewel. Ik heb met een paar meiden in de stad afgesproken, dus ik pak de bus” antwoordde ze. “Zeker weten?” Lisa knikte. Tim plaatste een kus op haar wang voordat hij zijn helm opzette. Daarna stapte hij op zijn scooter en reed weg. Lisa zwaaide hem na. Terwijl ze richting de hekken van het plein liep viste ze haar smartfoon uit haar tas. Ze zag dat ze drie appjes had. Met al haar aandacht op haar telefoon had ze geen oog voor haar omgeving. Ineens werd ze op haar schouder getikt. Lisa schrok en draaide zich snel om. Ze kreeg de schrik van haar leven. Haar ogen werden groot. Ze was sprakeloos. Ze keek recht in zijn gezicht. Snel keek ze om zich heen. Misschien was er een leraar, een klasgenoot of een voorbijganger. Misschien kon ze Tim nog zien. Helaas, op hem en haar na was er verder niemand te bekennen. Ze stond er alleen voor. “Wat…wat doe jij hier?” stamelde ze. “Ik moet je heel veel vertellen” hoorde ze hem zeggen. “Heb je tijd om mee te gaan?” vroeg hij haar. Ze wilde nee zeggen en heel hard wegrennen, maar hij wachtte niet op haar antwoord. Hij greep haar arm vast en trok haar mee richting het naastgelegen koffie-café.

Binnen aangekomen liep hij met haar naar één van de vele lege tafeltjes en bestelde koffie en voor haar thee. Ze kreeg niet eens kans om wat te zeggen want hij stak meteen van wal. "Ik heb je heel veel over Lenie en mij te vertellen."
"We hebben elkaar ongeveer een jaar geleden getroffen in Coffee Corazon, ze zat daar te schrijven aan een tafeltje. Je weet wel dat zelfde tafeltje waar jij haar altijd koffie bracht" Lisa kon alleen maar ja knikken, ze was nog steeds met stomheid geslagen. Hij vervolgde zijn verhaal: "We bleken goed met elkaar te kunnen opschieten en ik vond haar verhalen mooi, droef of grappig. Door haar ging ik weer leven en de mensen anders bekijken. Ik vergat bij haar wat de mensen mij vroeger hebben aangedaan. Ik beleefde mijn reizen, grote of verloren liefdes kwamen voorbij door haar mooie manier van schrijven. Je zult zelf wel gemerkt hebben dat ze helemaal op ging in haar schrijfwerk."  Lisa knikte bevestigend en wilde wat zeggen toen hij alweer verder ging met zijn verhaal. "Sorry dat ik je zomaar heb meegesleurd, maar ik moet dit wel aan je vertellen. Mensen veroordelen me vaak al voor dat ze me echt kennen. Ze nemen niet eens de moeite echt eens naar mij te luisteren. Lenie had dat zelfde probleem, ze hield meer van gebouwen dan van mensen, wist je dat?" Lisa schudde haar hoofd. "Ze had een zware jeugd net als ik, haar vader heeft ze nooit gekend", ging hij verder, "ook op latere leeftijd had ze het niet makkelijk. Ze is een keer bedwelmt en onteerd, dat had grote invloed op haar schrijfwerk". Lisa's ogen werden groot, ze wilde opstaan, maar hij duwde haar weer op haar stoel terug. "Ik ben nog niet klaar. Er is meer wat je moet weten. Jij denkt dat je slim bent maar je kent maar een klein stukje van de puzzel. Ik weet heus wel dat jij mij verdenkt en dat je in mijn spullen heb staan neuzen. Maar niets is wat het lijkt, onthoud dat. Lenie's moeder is niet zo lang geleden overleden en in haar spullen vond ze een enveloppe met daarin een foto van haar vader met zijn naam achterop. Ze belde mij in paniek op een avond op, ze had die man op de foto herkend als de man die haar bedwelmt had en verkracht. De zelfde ogen, neus en mond. Ze vroeg of ik voor haar die man wilde opzoeken, in ben nogal goed met de computer en het nazoeken van informatie. Na wat speurwerk had ik hem gevonden en wist op zijn pc door te dringen. Wat ik daar aantrof was schokkend, gegevens van heel veel vrouwen en vele foto's. " Lisa hoorde het vol walging aan. Ze wist niet wat ze met al die informatie moest, had hij gelijk? Of zat hij haar hier wat voor te liegen? En hoe kon het dan dat de politie hem niet had vastgehouden? Ze had toch op het politiebureau  haar verhaal verteld. "Ik zie dat je me niet geloofd, alleen maar omdat je me een vreemde man vind. Of heb ik het mis?" Lisa roerde stil in haar theeglas, zonder hem antwoord te geven. "Ik ben wel vreemd maar niet gek, ik verzamel poppen en kleed die aan. Maar achter al die poppen zit een verhaal. Het zijn de vrouwen die in mijn leven voorbij gekomen zijn. Er is er één die aangekleed is als mijn moeder, die me al vroeg in de steek heeft gelaten. Mijn oma zul je niet aantreffen die heeft mij gemaakt zoals ik nu ben. Maar herinner je die mooie pop met dat zwarte haar en die Italiaanse naam? Dat was mijn grote liefde in Rome. Al mijn poppen hebben dus een naam. Ik geef ze een kaartje met al hun gegevens. Ook Lenie heeft een plekje in mijn hart, maar ook in mijn huis. Samen met al die andere vrouwen die mijn leven delen of hebben gedeeld."
"Waarom vertel je mij dit allemaal?"vroeg Lisa eindelijk. "Ik ben gister bij de politie geweest, ik heb ze alles verteld wat ik weet..." zegt ze zacht.
"Ik vertel eerst het laatste deel van mijn verhaal en dan geef ik je antwoord op je vraag. Lenie heb ik al mijn bevindingen toegestuurd en ben daarna een paar weken weggegaan om wat bij te komen. In de tussentijd is Lenie van de toren gesprongen. Dat wist ik bij thuis komst eerst niet. maar toen ik alle post aan het doornemen was, vond ik een afscheidsbrief van haar. Daar stond alles in, over haar vader en dat ze de wil om te leven had opgeven. Ook vroeg ze me de gegevens die ik voor haar gevonden had, pas een paar weken na haar dood naar de politie door te sturen en ook haar naam. Dat heb ik dus pas gister gedaan. De politie heeft mij daar vlak voor jij bij hun kwam, over onderhouden. De zelfde morgen is de dader van al die zeden misdrijven aangehouden."
Aangehouden, dacht Lisa, maar dan had zij het al die tijd mis gehad en had ze de man tegenover haar zat ten onrechte verdacht gemaakt.
"Maar ik heb nog een verzoek van Lenie". Ging hij verder, "Lenie wilt voor altijd verbonden blijven aan de Onze Lievevrouwe toren, ze zou het mooi gevonden hebben als er altijd een kaarsje zou branden voor de torendeur. Wil jij samen met mij daar voor zorgen?" Stil knikte Lisa van ja. "Het spijt mij echt heel erg Johan" zei ze zacht. Hoe moest ze dit straks allemaal aan Tim vertellen...
Hij stond op en samen liepen ze naar de deur om naar het plein bij de toren te gaan. Bij de deur aan gekomen viel haar oog op de krant van die morgen. Met grote letters stond er; "POLITIEMAN KLAAS DE J. AANGEHOUDEN"

Bij de toren stak Johan een kaarsje aan en gaf het aan Lisa, voorzichtig plaatste ze het in de glazenhouder en zette het stil neer vlak voor de mooie bronzen deuren met het Maria-mirakel. Johan legde een bosje bloemen op het grote kruis wat in de bestrating  "Het Middelpunt" van Nederland aan geeft. "Ze zal altijd in het middelpunt van ons leven staan" sprak hij zachtjes. Bij Lisa rolde een traan uit haar ooghoek.

Feuilleton, aflevering 17: Ontknoping?

Stil keek hij de twee mensen die tegenover hem zaten aan. Hij kon zich niet voorstellen dat ze hem iets konden maken, hoewel ze gedroegen zich wel erg zelfverzekerd. Zwijgend legde rechercheur Lida de Boer een foto voor hem neer. Verrast keek hij erna. Hoe kwamen ze aan de foto, die had hij toch veilig verborgen op zijn pc? Daarna legde ze nog een groot aantal foto's neer. Shit, ze hadden kans gezien zijn hele pc te kraken. Rechercheur Piet Harlaar begon te praten: "Kun je ons zeggen hoe je aan deze foto's komt?" "Die heb ik op internet gevonden" antwoorden hij. Aan de andere kant van de tafel lachte ze schamper. "Volgens mij klopt dat antwoord niet echt, we hebben zoals je vermoedelijk al begrijpt nog veel meer informatie" zei Lida de Boer, "Volgens onze informatie en de gegevens die we op je pc hebben gevonden, weet jij meer van die bedwelming en verkrachtingszaken. "Wat moest hij hier nu op antwoorden, zolang ze alleen dit hadden, een getuige hadden ze vast niet. Hij gokte er op dat hij nog een kans had. "Ik weet nergens van, jullie gokken maar wat. Wat zeggen die paar foto's nu eigenlijk?" zei hij stoer. Lida de Boer haalde nog een laatste foto uit de enveloppe voor haar, zwijgend gaf ze die aan hem. Hij keek er vluchtig naar en gaf hem haar direct terug. "Ik zou maar eens goed kijken naar deze foto, het is namelijk je eigen dochter." :zei Lida. Hij verbleekte en begon heftig te zweten. Hij rukte de foto uit de handen van Lida de Boer en met trillende handen bekeek hij de foto opnieuw. Nu hij goed keek herkende hij de vrouw op de foto, die had hij gemaakt in haar woning nadat hij haar had thuis gebracht. Bij haar had de verdoving niet goed gewerkt zeker, hoe had ze hem anders herkend. "We moeten nog iets vertellen over die foto,": zei Piet Harlaar, "Dit is ook de vrouw die van de toren is gesprongen. Ze heeft een brief achtergelaten voor je." Met trillende handen pakte hij de brief aan en begon te lezen.

"Mijnheer, nee geen papa of vader, die eer gun ik u niet. Als u dit leest ben ik letterlijk en figuurlijk dood voor u. Heel mijn leven heb ik moeten leven met het idee dat niemand wist wie mijn vader was. Na de dood van mijn moeder kwam ik er achter wat de naam van mijn vader was. Bij de gegevens zat een foto van u. Helaas ervoer ik geen blijdschap maar pure haat toen ik naar de foto keek. Die ogen,die neus,die stonden voor mij gelijk aan wellust en minachting voor heel mijn bestaan. Ik herkende direct het beeld van de man die mij mijn laatste beetje zelfrespect had afgenomen. En ik zou u vader moeten noemen? Nooit heeft u naar mij omgekeken. Heel mijn leven heb ik een vader moeten missen, mijn relaties met mannen hebben daar zo onder geleden dat ik meer van gebouwen ben gaan houden dan van mensen. Ja,gebouwen u leest het goed, die geven vermoedelijk meer warmte af dan ik ooit van u heb mogen ontvangen. Een goede vriend heeft voor mij onderzoek gedaan naar u, de schokkende werkelijkheid was nog erger dan ik ooit had kunnen vermoeden. Ik dacht dat ik de enige was die door u zo bruut was vernederd. Maar nee, het bleek om tientallen vrouwen te gaan. Op u pc zijn grote hoeveelheden foto's en gegevens aangetroffen van die vrouwen. Ik heb mijn vriend gevraagd deze gegevens pas een paar weken na mijn dood naar de politie te sturen. U kunt wel indenken waarom. Zelf heb ik besloten een eind aan mijn leven te maken. Na de dood van mijn moeder heb ik geen familie meer. U gun ik niet de eer mij als dochter te leren kennen. Met een gerust hart ga ik dicht bij mijn grootste liefde dood, de Onze Lieve Vrouwetoren. Die heeft altijd in het middelpunt van mijn leven gestaan. Stoer, oud en wijs richt het zijn blik naar de hemel. Ik hoop daar ook terecht te komen. Wel hoop ik u daar nooit aan te treffen.

 Lenie van Wamelen"

Volledig ingestort voerde ze hem af, terug zijn cel in.