Stil keek hij de twee mensen die tegenover hem zaten aan. Hij kon zich niet voorstellen dat ze hem iets konden maken, hoewel ze gedroegen zich wel erg zelfverzekerd. Zwijgend legde rechercheur Lida de Boer een foto voor hem neer. Verrast keek hij erna. Hoe kwamen ze aan de foto, die had hij toch veilig verborgen op zijn pc? Daarna legde ze nog een groot aantal foto's neer. Shit, ze hadden kans gezien zijn hele pc te kraken. Rechercheur Piet Harlaar begon te praten: "Kun je ons zeggen hoe je aan deze foto's komt?"
"Die heb ik op internet gevonden" antwoorden hij. Aan de andere kant van de tafel lachte ze schamper. "Volgens mij klopt dat antwoord niet echt, we hebben zoals je vermoedelijk al begrijpt nog veel meer informatie" zei Lida de Boer, "Volgens onze informatie en de gegevens die we op je pc hebben gevonden, weet jij meer van die bedwelming en verkrachtingszaken. "Wat moest hij hier nu op antwoorden, zolang ze alleen dit hadden, een getuige hadden ze vast niet. Hij gokte er op dat hij nog een kans had. "Ik weet nergens van, jullie gokken maar wat. Wat zeggen die paar foto's nu eigenlijk?" zei hij stoer.
Lida de Boer haalde nog een laatste foto uit de enveloppe voor haar, zwijgend gaf ze die aan hem. Hij keek er vluchtig naar en gaf hem haar direct terug. "Ik zou maar eens goed kijken naar deze foto, het is namelijk je eigen dochter." :zei Lida. Hij verbleekte en begon heftig te zweten. Hij rukte de foto uit de handen van Lida de Boer en met trillende handen bekeek hij de foto opnieuw.
Nu hij goed keek herkende hij de vrouw op de foto, die had hij gemaakt in haar woning nadat hij haar had thuis gebracht. Bij haar had de verdoving niet goed gewerkt zeker, hoe had ze hem anders herkend. "We moeten nog iets vertellen over die foto,": zei Piet Harlaar, "Dit is ook de vrouw die van de toren is gesprongen. Ze heeft een brief achtergelaten voor je." Met trillende handen pakte hij de brief aan en begon te lezen.
"Mijnheer, nee geen papa of vader, die eer gun ik u niet. Als u dit leest ben ik letterlijk en figuurlijk dood voor u. Heel mijn leven heb ik moeten leven met het idee dat niemand wist wie mijn vader was. Na de dood van mijn moeder kwam ik er achter wat de naam van mijn vader was. Bij de gegevens zat een foto van u. Helaas ervoer ik geen blijdschap maar pure haat toen ik naar de foto keek. Die ogen,die neus,die stonden voor mij gelijk aan wellust en minachting voor heel mijn bestaan. Ik herkende direct het beeld van de man die mij mijn laatste beetje zelfrespect had afgenomen. En ik zou u vader moeten noemen? Nooit heeft u naar mij omgekeken. Heel mijn leven heb ik een vader moeten missen, mijn relaties met mannen hebben daar zo onder geleden dat ik meer van gebouwen ben gaan houden dan van mensen. Ja,gebouwen u leest het goed, die geven vermoedelijk meer warmte af dan ik ooit van u heb mogen ontvangen. Een goede vriend heeft voor mij onderzoek gedaan naar u, de schokkende werkelijkheid was nog erger dan ik ooit had kunnen vermoeden. Ik dacht dat ik de enige was die door u zo bruut was vernederd.
Maar nee, het bleek om tientallen vrouwen te gaan. Op u pc zijn grote hoeveelheden foto's en gegevens aangetroffen van die vrouwen. Ik heb mijn vriend gevraagd deze gegevens pas een paar weken na mijn dood naar de politie te sturen. U kunt wel indenken waarom. Zelf heb ik besloten een eind aan mijn leven te maken. Na de dood van mijn moeder heb ik geen familie meer. U gun ik niet de eer mij als dochter te leren kennen. Met een gerust hart ga ik dicht bij mijn grootste liefde dood, de Onze Lieve Vrouwetoren. Die heeft altijd in het middelpunt van mijn leven gestaan. Stoer, oud en wijs richt het zijn blik naar de hemel. Ik hoop daar ook terecht te komen.
Wel hoop ik u daar nooit aan te treffen.
Lenie van Wamelen"
Volledig ingestort voerde ze hem af, terug zijn cel in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten