Ze liep door de lege gangen. De
schooldag zat er voor haar weer op. Toen ze het schoolplein op liep hoorde ze
een bekende stem haar naam roepen. Niet veel later voelde ze dat iemand haar
hand vast pakte. Lisa keek op en zag Tim met een glimlach naast haar staan. Ze
glimlachte terug. “Heb je nog wat van de politie gehoord” vroeg hij terwijl hun
armen zachtjes heen en weer zwaaide. Lisa schudde haar hoofd, “Nee, nog niks”
antwoordde ze. Samen liepen ze richting de fietsenstalling, waar Tim’s scooter
stond. “Laat je me weten als je wat hoort” klonk zijn stem. “Doe ik” knikte
Lisa. “Ben je vandaag niet op de scooter?” vroeg hij toen hij haar scooter niet
in de stalling zag staan. “Ik ben met de bus” legde Lisa uit. Tim keek haar
vragend aan. “Lekke band” antwoordde ze terwijl ze met haar ogen rolde. Dit
deed Tim glimlachen. “Heb je anders een lift nodig?” maar weer schudde Lisa
haar hoofd. “Nee, dankjewel. Ik heb met een paar meiden in de stad afgesproken,
dus ik pak de bus” antwoordde ze. “Zeker weten?” Lisa knikte. Tim plaatste een
kus op haar wang voordat hij zijn helm opzette. Daarna stapte hij op zijn
scooter en reed weg. Lisa zwaaide hem na. Terwijl ze richting de hekken van
het plein liep viste ze haar smartfoon uit haar tas. Ze zag dat ze drie appjes
had. Met al haar aandacht op haar telefoon had ze geen oog voor haar omgeving.
Ineens werd ze op haar schouder getikt. Lisa schrok en draaide zich snel om. Ze
kreeg de schrik van haar leven. Haar ogen werden groot. Ze was sprakeloos. Ze
keek recht in zijn gezicht. Snel keek
ze om zich heen. Misschien was er een leraar, een klasgenoot of een
voorbijganger. Misschien kon ze Tim nog zien. Helaas, op hem en haar na was er verder niemand te bekennen. Ze stond er
alleen voor. “Wat…wat doe jij hier?” stamelde ze. “Ik moet je heel veel
vertellen” hoorde ze hem zeggen. “Heb je tijd om mee te gaan?” vroeg hij haar.
Ze wilde nee zeggen en heel hard wegrennen, maar hij wachtte niet op haar antwoord.
Hij greep haar arm vast en trok haar mee richting het naastgelegen koffie-café.
Binnen aangekomen liep hij met haar naar één van de vele lege tafeltjes en bestelde koffie en voor haar thee. Ze kreeg niet eens kans om wat te zeggen want hij stak meteen van wal. "Ik heb je heel veel over Lenie en mij te vertellen."
"We hebben elkaar ongeveer een jaar geleden getroffen in Coffee Corazon, ze zat daar te schrijven aan een tafeltje. Je weet wel dat zelfde tafeltje waar jij haar altijd koffie bracht" Lisa kon alleen maar ja knikken, ze was nog steeds met stomheid geslagen. Hij vervolgde zijn verhaal: "We bleken goed met elkaar te kunnen opschieten en ik vond haar verhalen mooi, droef of grappig. Door haar ging ik weer leven en de mensen anders bekijken. Ik vergat bij haar wat de mensen mij vroeger hebben aangedaan. Ik beleefde mijn reizen, grote of verloren liefdes kwamen voorbij door haar mooie manier van schrijven. Je zult zelf wel gemerkt hebben dat ze helemaal op ging in haar schrijfwerk." Lisa knikte bevestigend en wilde wat zeggen toen hij alweer verder ging met zijn verhaal. "Sorry dat ik je zomaar heb meegesleurd, maar ik moet dit wel aan je vertellen. Mensen veroordelen me vaak al voor dat ze me echt kennen. Ze nemen niet eens de moeite echt eens naar mij te luisteren. Lenie had dat zelfde probleem, ze hield meer van gebouwen dan van mensen, wist je dat?" Lisa schudde haar hoofd. "Ze had een zware jeugd net als ik, haar vader heeft ze nooit gekend", ging hij verder, "ook op latere leeftijd had ze het niet makkelijk. Ze is een keer bedwelmt en onteerd, dat had grote invloed op haar schrijfwerk". Lisa's ogen werden groot, ze wilde opstaan, maar hij duwde haar weer op haar stoel terug. "Ik ben nog niet klaar. Er is meer wat je moet weten. Jij denkt dat je slim bent maar je kent maar een klein stukje van de puzzel. Ik weet heus wel dat jij mij verdenkt en dat je in mijn spullen heb staan neuzen. Maar niets is wat het lijkt, onthoud dat. Lenie's moeder is niet zo lang geleden overleden en in haar spullen vond ze een enveloppe met daarin een foto van haar vader met zijn naam achterop. Ze belde mij in paniek op een avond op, ze had die man op de foto herkend als de man die haar bedwelmt had en verkracht. De zelfde ogen, neus en mond. Ze vroeg of ik voor haar die man wilde opzoeken, in ben nogal goed met de computer en het nazoeken van informatie. Na wat speurwerk had ik hem gevonden en wist op zijn pc door te dringen. Wat ik daar aantrof was schokkend, gegevens van heel veel vrouwen en vele foto's. " Lisa hoorde het vol walging aan. Ze wist niet wat ze met al die informatie moest, had hij gelijk? Of zat hij haar hier wat voor te liegen? En hoe kon het dan dat de politie hem niet had vastgehouden? Ze had toch op het politiebureau haar verhaal verteld. "Ik zie dat je me niet geloofd, alleen maar omdat je me een vreemde man vind. Of heb ik het mis?" Lisa roerde stil in haar theeglas, zonder hem antwoord te geven. "Ik ben wel vreemd maar niet gek, ik verzamel poppen en kleed die aan. Maar achter al die poppen zit een verhaal. Het zijn de vrouwen die in mijn leven voorbij gekomen zijn. Er is er één die aangekleed is als mijn moeder, die me al vroeg in de steek heeft gelaten. Mijn oma zul je niet aantreffen die heeft mij gemaakt zoals ik nu ben. Maar herinner je die mooie pop met dat zwarte haar en die Italiaanse naam? Dat was mijn grote liefde in Rome. Al mijn poppen hebben dus een naam. Ik geef ze een kaartje met al hun gegevens. Ook Lenie heeft een plekje in mijn hart, maar ook in mijn huis. Samen met al die andere vrouwen die mijn leven delen of hebben gedeeld."
"Waarom vertel je mij dit allemaal?"vroeg Lisa eindelijk. "Ik ben gister bij de politie geweest, ik heb ze alles verteld wat ik weet..." zegt ze zacht.
"Ik vertel eerst het laatste deel van mijn verhaal en dan geef ik je antwoord op je vraag. Lenie heb ik al mijn bevindingen toegestuurd en ben daarna een paar weken weggegaan om wat bij te komen. In de tussentijd is Lenie van de toren gesprongen. Dat wist ik bij thuis komst eerst niet. maar toen ik alle post aan het doornemen was, vond ik een afscheidsbrief van haar. Daar stond alles in, over haar vader en dat ze de wil om te leven had opgeven. Ook vroeg ze me de gegevens die ik voor haar gevonden had, pas een paar weken na haar dood naar de politie door te sturen en ook haar naam. Dat heb ik dus pas gister gedaan. De politie heeft mij daar vlak voor jij bij hun kwam, over onderhouden. De zelfde morgen is de dader van al die zeden misdrijven aangehouden."
Aangehouden, dacht Lisa, maar dan had zij het al die tijd mis gehad en had ze de man tegenover haar zat ten onrechte verdacht gemaakt.
"Maar ik heb nog een verzoek van Lenie". Ging hij verder, "Lenie wilt voor altijd verbonden blijven aan de Onze Lievevrouwe toren, ze zou het mooi gevonden hebben als er altijd een kaarsje zou branden voor de torendeur. Wil jij samen met mij daar voor zorgen?" Stil knikte Lisa van ja. "Het spijt mij echt heel erg Johan" zei ze zacht. Hoe moest ze dit straks allemaal aan Tim vertellen...
Hij stond op en samen liepen ze naar de deur om naar het plein bij de toren te gaan. Bij de deur aan gekomen viel haar oog op de krant van die morgen. Met grote letters stond er; "POLITIEMAN KLAAS DE J. AANGEHOUDEN"
Bij de toren stak Johan een kaarsje aan en gaf het aan Lisa, voorzichtig plaatste ze het in de glazenhouder en zette het stil neer vlak voor de mooie bronzen deuren met het Maria-mirakel. Johan legde een bosje bloemen op het grote kruis wat in de bestrating "Het Middelpunt" van Nederland aan geeft. "Ze zal altijd in het middelpunt van ons leven staan" sprak hij zachtjes. Bij Lisa rolde een traan uit haar ooghoek.
Binnen aangekomen liep hij met haar naar één van de vele lege tafeltjes en bestelde koffie en voor haar thee. Ze kreeg niet eens kans om wat te zeggen want hij stak meteen van wal. "Ik heb je heel veel over Lenie en mij te vertellen."
"We hebben elkaar ongeveer een jaar geleden getroffen in Coffee Corazon, ze zat daar te schrijven aan een tafeltje. Je weet wel dat zelfde tafeltje waar jij haar altijd koffie bracht" Lisa kon alleen maar ja knikken, ze was nog steeds met stomheid geslagen. Hij vervolgde zijn verhaal: "We bleken goed met elkaar te kunnen opschieten en ik vond haar verhalen mooi, droef of grappig. Door haar ging ik weer leven en de mensen anders bekijken. Ik vergat bij haar wat de mensen mij vroeger hebben aangedaan. Ik beleefde mijn reizen, grote of verloren liefdes kwamen voorbij door haar mooie manier van schrijven. Je zult zelf wel gemerkt hebben dat ze helemaal op ging in haar schrijfwerk." Lisa knikte bevestigend en wilde wat zeggen toen hij alweer verder ging met zijn verhaal. "Sorry dat ik je zomaar heb meegesleurd, maar ik moet dit wel aan je vertellen. Mensen veroordelen me vaak al voor dat ze me echt kennen. Ze nemen niet eens de moeite echt eens naar mij te luisteren. Lenie had dat zelfde probleem, ze hield meer van gebouwen dan van mensen, wist je dat?" Lisa schudde haar hoofd. "Ze had een zware jeugd net als ik, haar vader heeft ze nooit gekend", ging hij verder, "ook op latere leeftijd had ze het niet makkelijk. Ze is een keer bedwelmt en onteerd, dat had grote invloed op haar schrijfwerk". Lisa's ogen werden groot, ze wilde opstaan, maar hij duwde haar weer op haar stoel terug. "Ik ben nog niet klaar. Er is meer wat je moet weten. Jij denkt dat je slim bent maar je kent maar een klein stukje van de puzzel. Ik weet heus wel dat jij mij verdenkt en dat je in mijn spullen heb staan neuzen. Maar niets is wat het lijkt, onthoud dat. Lenie's moeder is niet zo lang geleden overleden en in haar spullen vond ze een enveloppe met daarin een foto van haar vader met zijn naam achterop. Ze belde mij in paniek op een avond op, ze had die man op de foto herkend als de man die haar bedwelmt had en verkracht. De zelfde ogen, neus en mond. Ze vroeg of ik voor haar die man wilde opzoeken, in ben nogal goed met de computer en het nazoeken van informatie. Na wat speurwerk had ik hem gevonden en wist op zijn pc door te dringen. Wat ik daar aantrof was schokkend, gegevens van heel veel vrouwen en vele foto's. " Lisa hoorde het vol walging aan. Ze wist niet wat ze met al die informatie moest, had hij gelijk? Of zat hij haar hier wat voor te liegen? En hoe kon het dan dat de politie hem niet had vastgehouden? Ze had toch op het politiebureau haar verhaal verteld. "Ik zie dat je me niet geloofd, alleen maar omdat je me een vreemde man vind. Of heb ik het mis?" Lisa roerde stil in haar theeglas, zonder hem antwoord te geven. "Ik ben wel vreemd maar niet gek, ik verzamel poppen en kleed die aan. Maar achter al die poppen zit een verhaal. Het zijn de vrouwen die in mijn leven voorbij gekomen zijn. Er is er één die aangekleed is als mijn moeder, die me al vroeg in de steek heeft gelaten. Mijn oma zul je niet aantreffen die heeft mij gemaakt zoals ik nu ben. Maar herinner je die mooie pop met dat zwarte haar en die Italiaanse naam? Dat was mijn grote liefde in Rome. Al mijn poppen hebben dus een naam. Ik geef ze een kaartje met al hun gegevens. Ook Lenie heeft een plekje in mijn hart, maar ook in mijn huis. Samen met al die andere vrouwen die mijn leven delen of hebben gedeeld."
"Waarom vertel je mij dit allemaal?"vroeg Lisa eindelijk. "Ik ben gister bij de politie geweest, ik heb ze alles verteld wat ik weet..." zegt ze zacht.
"Ik vertel eerst het laatste deel van mijn verhaal en dan geef ik je antwoord op je vraag. Lenie heb ik al mijn bevindingen toegestuurd en ben daarna een paar weken weggegaan om wat bij te komen. In de tussentijd is Lenie van de toren gesprongen. Dat wist ik bij thuis komst eerst niet. maar toen ik alle post aan het doornemen was, vond ik een afscheidsbrief van haar. Daar stond alles in, over haar vader en dat ze de wil om te leven had opgeven. Ook vroeg ze me de gegevens die ik voor haar gevonden had, pas een paar weken na haar dood naar de politie door te sturen en ook haar naam. Dat heb ik dus pas gister gedaan. De politie heeft mij daar vlak voor jij bij hun kwam, over onderhouden. De zelfde morgen is de dader van al die zeden misdrijven aangehouden."
Aangehouden, dacht Lisa, maar dan had zij het al die tijd mis gehad en had ze de man tegenover haar zat ten onrechte verdacht gemaakt.
"Maar ik heb nog een verzoek van Lenie". Ging hij verder, "Lenie wilt voor altijd verbonden blijven aan de Onze Lievevrouwe toren, ze zou het mooi gevonden hebben als er altijd een kaarsje zou branden voor de torendeur. Wil jij samen met mij daar voor zorgen?" Stil knikte Lisa van ja. "Het spijt mij echt heel erg Johan" zei ze zacht. Hoe moest ze dit straks allemaal aan Tim vertellen...
Hij stond op en samen liepen ze naar de deur om naar het plein bij de toren te gaan. Bij de deur aan gekomen viel haar oog op de krant van die morgen. Met grote letters stond er; "POLITIEMAN KLAAS DE J. AANGEHOUDEN"
Bij de toren stak Johan een kaarsje aan en gaf het aan Lisa, voorzichtig plaatste ze het in de glazenhouder en zette het stil neer vlak voor de mooie bronzen deuren met het Maria-mirakel. Johan legde een bosje bloemen op het grote kruis wat in de bestrating "Het Middelpunt" van Nederland aan geeft. "Ze zal altijd in het middelpunt van ons leven staan" sprak hij zachtjes. Bij Lisa rolde een traan uit haar ooghoek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten